এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
(৩৭)
মৈৰাৱণ ৰাজা, মনক মুহিয়া,
হাতে খড়্গ খান ধৰি।
তাৰ মুণ্ড কাটি, সম্ভাৰে ভুঞ্জিয়া,
তৈৰ হন্তে আইলোঁ চলি॥
বিতোপনী নামে, তাৰ পটেশ্বৰী,
কালী নৃপতি জিয়ৰী।
ৰাজাৰ সন্তাপে, খাণ্ডা বাৰু লৈয়া,
যুদ্ধ দিলা ক্ৰোদ্ধ কৰি॥ ১৯৬॥
পালতি আসিয়া, তাইক যুদ্ধ দিলোঁ
নিজ তেজ বল ৰাখি।
লাঙ্গুলে মেঢ়াই, আফালি মাৰিলোঁ,
দেৱধৰ্ম্ম হুইবা সাক্ষী
পৰ্ব্বত সমান; পেট গোট তাইৰ
লাঠি দিলোঁ বৰ টানি।
উদৰ ফুটিল, ভূমিত পৰিল,
গৰ্ভৰ চৱাল খানি॥ ১৯৮॥
লাল বীজে উঠি, মোক যুদ্ধ দিলে,
ইটো কেন বিপৰ্য্যয়।
উপায় কাৰণে, ধৰিবে নোৱাৰোঁ,
আবে পাইলো বৰ ভয়॥
পৱন নন্দন, গুণে মনে মন,
আবে কৰোঁ কোন কাম॥
প্ৰেতৰ হাতত, মোৰ প্ৰাণ যাই,
ৰক্ষা কৰাঁ প্ৰভু ৰাম॥ ১৯৯॥
৪
