এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৩৭
মহাসতী জয়মতী
ত্ৰয়োদশ আধ্যা
সতীৰ স্বৰ্গাৰোহণ।
ভাৱৰীয়াই কি নাট মেলিলে, বুৰঞ্জী-পাঠক মাত্ৰেই জানে। এনে নিদাৰুণ অত্যাচাৰৰ কাহিনী পৃথিবীত আজিলৈকে শুনিবলৈ পোৱা নাই। এনে ভীষণ চিতাৰ মাজৰপৰা সতীত্ব বহ্ণিৰ স্বৰ্গধাবিনী শিখা পৃথিবীত আজিলৈকে দেখিবলৈ পোৱা নাই। সতীৰ শেষ মুহূৰ্ত্তৰ অমৃতোপম কথা কেইষাৰি শুনি সকলোৱে আত্মাৰ পৰিতৃপ্তি কৰক।
হাবিতে হৰিণী কান্দে।
দুখনি হাততে শিকলি বান্ধে॥
মাঘত মলিয়ালে আমৰে মল।
কোনে নো বাধিব কালৰে ঢল॥
ডেমডেউকাৰে ঠাৰি।
মই নো তিৰীমতি অৱলা নাৰী॥
নৈৰে গৰাতে জাওঁ।
যমৰে টেকেলা চপোঁৱা নাও।
পানী পৰুৱাৰে শাৰী
বৰনৈৰ মাজে দি দিওঁ গৈ পাৰি॥
সৰগতে জ্বলে তৰা।
কাললৈ নুমালোঁ আজিৰেপৰা॥
