- ‘জুলী’ আজিৰ পৰা তোৰ নাম জুলী দিছোঁ। মই আজিৰ পৰা তোক জুলী বুলি মাতিম।
মোৰ নতুন নামকৰণ কৰিছিল সৌৰভে– জুলী। ইয়াৰ আগলৈকে সি মোক একো নাম দি মতা নাছিল। জুলী নামটো কেৱল তাৰ মাজতে সীমাবদ্ধ থকা নাছিল। লাহে লাহে বা আৰু মালায়ো মাতিবলৈ ল'লে। সিহঁত দুজনীৰ মুখৰ পৰা বাগৰি বাগৰি এতিয়া মোৰ স্থায়ী নাম হৈ পৰিল জুলী।
সৌৰভে মোক এতিয়া ক্ৰিকেট খেল শিকাবলৈ লৈছে। যিদিনাখন ভাৰতৰ ক্ৰিকেট খেল টি. ভিট দিয়ে, সি পুৱাৰ পৰা দিনটোৰ কাৰণে খেল আৰম্ভ হোৱাৰ আগে আগে মোৰ ওচৰ পায়হি। দুয়োটাই ব্যস্ত সেইদিনা, সি শিকোৱাত ব্যস্ত আৰু মই বুজি নাপাই বাৰে বাৰে সুধি সুধি শিকাত ব্যস্ত। প্ৰথমতে সি ক্ৰিকেটাৰ কেইজনৰ নামৰ লগত পৰিচয় কৰাই দিলে। তাৰ পিছত ফ’ৰ, ছিক্স, আউট, ন’ বল, ৱাইড বল কোনটোক কয় বুজালে।
খেলৰ মাজতে তাক বাহিৰৰ কোঠাত বহিব দি মই প্ৰস্ৰাৱৰ কাপোৰখন সলাই লওঁ।
এদিনাখন এগৰাকী মহিলা মোৰ কোঠালৈ সোমাই আহি ধূপ জ্বলাই থোৱা দেখি কৈছিল বেমাৰী মানুহ থকা কোঠাত ধূপ-ধূনা জ্বলালে গোন্ধ নোলায়। মই ধূপৰ গোন্ধ পোৱাই নাই।
মানুহগৰাকীৰ কথাকেইটাই মোৰ মনটোত বহু দুখ দিলে।
ক’বলৈ মন গৈছিল, ধূপে জানো ঘৰ চাই সুগন্ধি বিলায়। আৰু ক’বলৈ মন গৈছিল, মোক কিয় বেমাৰী বুলি কয়? মই ‘বেমাৰী’ শব্দটো বেয়া পাওঁ।
আৰু পাওঁ ‘বেচেৰী’ শব্দটো।
খবৰ ল’বলৈ অহা প্ৰত্যেকজন নহ’লেও কোনোজনে মোক যেতিয়া কয়, ‘বেচেৰী’ এনেকৈয়ে বিছনাত পৰি আছে। আধা মৰা, আধা জীয়া হৈ, ভগৱানে ইফালো নকৰে সিফালো নকৰে, পাপৰ ফল ভুগিছে। যমৰ যাতনা ভুগিছে ‘বেচেৰী’য়ে।
মোৰ মুখ ফুটাই ক'বলৈ মন গৈছিল - মোক ‘বেচেৰী' বুলি নক’ব। মই বেয়া পাওঁ, ‘বেচেৰী’ শব্দটোৰে মোক পুতৌ নকৰিব।
কিন্তু, ক’ব পৰা নাছিলোঁ।
৮০
