আঁকি ভাল পাইছিলোঁ। মায়ে আনি দিয়া কাগজ, পেঞ্চিল লৈ এতিয়া মনৰ ভাৱ প্ৰকাশ কৰি যিকোনো ছবি আঁকি থাকোঁ।
ছবি আঁকি ভাল পোৱাৰ লগতে মোৰ ছবিৰ লগত এটা এৰাব নোৱৰা দুখৰ জীয়া অনুভৱ মিহলি হৈ আছে।
.........
মই তেতিয়া ষষ্ঠ শ্ৰেণীত। তেতিয়া আমি পঢ়া এছ. কে. বি. এল. স্কুলখনৰ প্ৰতিটো দেওবাৰে ছবি অঁকা শিকোৱা ক্লাছ এটা কৰিছিল। কোনোবা সস্থা এটাই মাহত দহ টকাকৈ মাচুল লৈ ছবি অঁকা শিকাইছিল। মই মাক আহি ছবি অঁকা শিকাৰ আগ্ৰহৰ কথা ক’লোঁ আৰু দহ টকাকৈ দিব লাগিব বুলিও ক’লোঁ।
‘দুখ’ৰ কথা। মায়ে সেই সময়ত মোক মাহে দহ টকা দিব নোৱাৰিম বুলি ক’লে। হয়তো মায়ে মই ছবি অঁকা শিকাটো গুৰুত্বসহকাৰে লোৱা নাছিল।
মই তেতিয়া প্ৰতিটো দেওবাৰে ছবি অঁকালৈ যাবলৈ নাপাই অত্যন্ত মানসিক আঘাত পাইছিলোঁ। যি আজিও মোৰ অন্তৰত ‘জীয়া দুখ’ হৈ আছে।
মাৰ ওপৰত ছবি অঁকা শিকিবলৈ নিদিয়া ‘অভিমান’ আজিও মোৰ শেষ হোৱা নাই।
যাহওক, মই নিজস্ব প্ৰকাশভংগীৰে ভুলে-শুদ্ধই ৰং তুলিকাত ভাৱ প্ৰকাশ কৰিবলৈ ল’লোঁ।
স্কুলত পঢ়োঁতেও মই মোৰ লগৰ ছোৱালীবোৰক ছবি আঁকি দিছিলোঁ। মোৰ ভাল লাগিছিল সিহঁতৰ বহীবিলাকত ধুনীয়া ধুনীয়া ফুল,চৰাই আঁকি দি আৰু ভাল লাগিছিল সিহঁতে কোৱা প্ৰেৰণাদায়ক শব্দবোৰ শুনি।
‘তোৰ হাতখনে যিয়ে আঁকে, তাকে ভাল হয়।’
‘তই ডাঙৰ হৈ বহু ভাল ছবি আঁকিব পাৰিবি। বিজ্ঞানৰ ছবিবিলাকো মই সিহঁতক আঁকি দিছিলোঁ। গৌৰীয়ে কৈছিল - ছবি আঁকিব জনা মানুহৰ হাতৰ আখৰ বহু ভাল হয়।
মই কৈছিলোঁ – ছবি অঁকা মানুহৰ হাতৰ আখৰ বেয়াও হ’ব পাৰে। চা, মোৰ হাতৰ আখৰ কিমান বেয়া। দ্বিতীয়, তৃতীয় শ্ৰেণীত পঢ়া ল'ৰা-ছোৱালীৰ হাতৰ আখৰেই মোতকৈ বহু উন্নত।
সঁচাকৈ মোৰ হাতৰ আখৰ একেবাৰে বেয়া। হাতৰ আখৰ বেয়া হোৱাটো মোৰ এটা ডাঙৰ দুখ। হীনমন্যতাত ভোগো নিজৰ হাতৰ আখৰক লৈ।
৭১
