(বাৰ)
ছমাহ পাৰ হ’ল। মোৰ জীৱনশৈলীও স্বকীয় গতিৰে যাত্ৰা কৰি আছে। দিন গৈ ৰাতি আহে। ৰাতি পাৰ হৈ দিন আহে। দিনৰ পোহৰত মই এযোৰ সুখী হোৱা পোছাক পিন্ধি সকলোৰে আগত অভিনয় কৰোঁ। ৰাতি হোৱাৰ লগে লগে অভিনয়ৰ পোছাকযোৰ খুলি মই অকলে নিজৰ লগত একত্ব হওঁ।
ওহোঁ। অকলে ক’লে ভুল হ'ব।
ৰাতি মোৰ লগত থাকে তপত উশাহৰ চূড়ান্ত যন্ত্ৰণা। এক অন্তঃসাৰশূন্য আশা। সপোন ভঙা দুচকু। মৌন সুখৰ ৰক্তাক্ত এখন হৃদয়। এক অৰ্থত ক’বলৈ হ’লে- শূন্য ভৱিষ্যৎ আৰু বিধ্বস্ত জীৱন।
‘বৌ, তাই আৰু বেছিদিন জীয়াই নাথাকিব বোলে, গুৱাহাটীৰ পৰা ডাক্তৰে খবৰ দিছে। তাইৰ বেমাৰটো এটা বেয়া বেমাৰ। সেয়ে তাই বেছিদিন জীয়াই নাথাকিব।’
মাৰ বাৰু কেনেকুৱা লাগিছিল? খুৰাজনে মাৰ সন্মুখত মোৰ মৃত্যুৰ কথাষাৰ কওঁতে মায়ে বাৰু কিমান কান্দিছিল?
মোকচোন মায়ে, মোৰ মৃত্যুৰ আগজাননীৰ খবৰ ঘুণাক্ষৰেও উমান পাবলৈ নিদিলে।
মায়েচোন মোক প্ৰতিদিনে সুস্থ কৰি তুলিবলৈ আপ্ৰাণ চেষ্টাহে কৰিছিল।
দুভৰিৰ শক্তি ঘূৰাই আনিবলৈ সূৰুয ককাই টুকটুকীৰ পৰা আনি দিয়া কুকুৰা পোৱালি ঘৰতে পুহি মোক কুকুৰাৰ জোল কৰি খুৱাইছিল। কোনো কোনো মানুহে যেতিয়া আপত্তি কৰিছিল – হিন্দু ধৰ্মৰ মানুহে কুকুৰা পুহিব নাপায়, এনে অধৰ্ম কাম কৰিছে বুলি টান কথা শুনাইছিল। দৃঢ়মনা মায়েচোন তেওঁলোকৰ কথা নুশুনি মোক কুকুৰা পুহি জোল বনাই খুৱাই আছিল। ডিমৌ বিলৰ পৰা কুচিয়া ধৰা মানুহৰ পৰা কুচিয়া কিনি আনি খুৱাইছিল।
কি বিস্ময়যুক্ত দৃশ্য আছিল। প্ৰথম দিনা কুচিয়া কেইডাল আনি দেখুৱাওঁতেই মোৰ ভয়ত বুকু ধপ ধপাবলৈ ধৰিছিল।
ক’লা দীঘল। প্ৰথমে খাবলৈ অমান্তি হৈছিলোঁ। পিছলৈ মোৰ খাবলৈ ভাল লগা হ'ল।
এতিয়া মই এখন নতুন পৃথিৱীত বাস কৰিবলৈ ল’লোঁ। মই সৰুৰে পৰাই ছবি
৭০
