২৬ ব্রহ্মবৈবর্ত পুৰাণ | ৩৮৯ ৩৯০ শাল্ল নিগদতি শুন। দেৱতা সমাজ। ৰামক বান্ধিলে প্রতি নৃপতি নন্দন। ককে যি বুলিলা সত্য নাহিকয় বাজ ॥ ৩৮০ নাগ পাশ অস্ত্র প্রহাৰিল তেতিক্ষন ॥ ৩৮৮ নন্দৰ যে পশু ৰাখি ই পুনু আছিল। গড়ৰৰ অস্ত্রে বামে কৰিলা সংহাৰ। ৰুক্মিনীৰ স্বামী হুইবে এতিয়া হুলস্থূল লাগি গৈল সকলে প্ৰজাৰ। শিশুপাল সঙ্গতি আশ্চর্য্য তাদভূত। জোৰে পা পত্র ৰুক্সে কৰিল গ্রহন। দেৱগনে সমে আসে ইতো নন্দভুত ॥ ৩৮১ শ? সূণ্য কান্তি মম সৈৰি সিমর্দন ব্রহ্মা হৰ আদিকৰি যত মুনি গন। বলোৰ বিনাশ গানি পাৰ বিক। কুৰ আজ্ঞায়ে সে কিনো বিম্বন। পথ নেহে তাস্ত্র ভুমি কাৰ টল দল । মনুষ্যৰ আজ্ঞা সঙ্গে দেৱ মুণিচয। সেছিলো কক্সৰীৰে কৰি প্ৰাৰ। কিনাে বিপৰীত ব্ৰহ্মপুত্ৰ আসিচয় ॥ ৩৮১ তাৰ ওলাই অস্ত্র তাৰে হাজাব। দস্তবক্রে কােলে শুনিয়ে সময় । ভয় নকৰিয়া ৰামে জম্ভন, মাবিল। সততে ব্রাহ্মণ লােভী লােতে অাসয় । পাশ পত্র নষ্ট কৰি কাক ভেদিল। ভকত বৎসল জানিহা দেৱগন! ভূমি গত ৰুক্মণীৰ নিদাস্তে ভৰিল । যি কােলে তাকে কৰে পুৰি তাৰ মন ॥ ৩৮৩ শ্ৰতি বুদ্ধি নাতি ত'ৰ •ঢালে পৰিল। ৩৯১ নন্দ সুহ অজ্ঞা কৰে ঢাবি ব্ৰহ্ম সুহ : সাল নীৰে দেখি ক নিদ্রত পীডিত। প্রহ্মময় হয়ে আসে কিনে অদভুত। সাতবান প্রাৰিা সঁমৰ ভূমিত। চাৰিৰ বচন শুনিলন্ত দেৱগন। পাবহ বৃষ্টি শিলা যেন ভয়ঙ্কর। ৰাজমুণি বলেভদ্রে। শুনিলা বচন ॥ ৩৮৪ জ্বলন্ত আঙ্গাৰ শৰ বৃষ্টি নিৰন্তৰ ॥ ৩৯২ যদুগনো শুনিল বচন হিত । জল বৃষ্টি খােলা বৃষ্টি গ ভয়ঙ্কৰ সবৰে। জন্মিল কোপ হতি বিপৰা ॥ কাকো কেবে নেদেখিল আপােন যে পৰ। ব্ৰহ্ম বৈবৰ্ত্তৰ পদ মহা পুৰাণৰ । বাদে নিৰিল আস্তে আপােনাৰ। নাৰায়ণ নাৰদ সম্বাদ মনোহৰ ॥ ৩৮৫ সা ক সকলে তা কৰিল » হাৰ৷ ৯৩ ৰুক্মিনীৰ বিবাহৰ কথা মধ্যে সব। পাচে ৰমে ঘোটক সাৰথী সমে ৰগ। পঞ্চাধিক শত অধ্যায়ৰ ভৈলা আৰ। মহাকোপে লীলা কৰি নিল। যম নাৰায়ণ বদতি শুনিয়ে মুনিব । মাকে পে ৰামে তাক পিব খােজন্তে'। মহা কোপে খেদি গৈল। পাছে হদ্ধৰ ॥৩৮৬ সোহবো আকাশী বচন শুনিল! ৩৯৪ হলদৰে কৰথ তেখনে 'ভাঙ্গল। | কুন্ন বধ্য সাল ৰাজা লো হলধৰ সৰণ ঘােটক যম । কনে পঠাইল । তােমাৰ পৌৰুষ নহে কিট সমসৰ । ভুমিত পৰিল ৰুক্ম, যান ভঙ্গ হুয়া। যাহাৰ শিৰত ব্রহ্মাণ্ডৰ স্থিতি হয় বলভদ্রে বনমাঝে গৈলন্ত খেদিয়া ॥ ৩, ৭ কুলায়ে সর্ষপ যেন ধৰিয়া থাক। ৩৯৫ ধনু ধৰি কক্স বীৰে শৰ জাল দিল । আকাশী বচন শুনি তাক নমৰিল। পথ হস্থে পুৰু ৰাম ৰথত চৰিল । হল যে 'তাহাৰ মাথে কোব মাত্র দিল ।
