নগৰত জয় জয়
অৰণ্যত জয় জয়,
জয় জয় শৱদেৰে
পূৰক হৃদয়।
তৃতীয় গৰ্ভাঙ্ক।
দৃশ্য—এটি নিৰ্জ্জন ঘৰ।
শ্ৰীৰামচন্দ্ৰ অকলেই উপবিষ্ট।
ৰাম—মোৰ মনত অতি পূৰ্বেই বাজিছে। হ’বৰেই কাৰণ। বেজাৰৰ পাছত আনন্দ, আনন্দৰ পাছত বেজাৰ, মানুহে ভোগ কৰিবই কৰিব। অযোধ্যাত অশ্বমেধ যজ্ঞানুষ্ঠান পুৰবাসীৰ কেনে আনন্দৰ সময়। কিন্তু বিধিৰ বিচাৰ দেখা, সম্পূৰ্ণরূপে যজ্ঞৰ আনন্দ উপভোগ কৰিবলৈ নৌপাওঁতেই অতি চেনেহৰ লক্ষ্মণ নিধনৰ বাতৰিয়ে সমস্ত অযোধ্যাবাসীৰ চকুত কাপোৰ দিয়ালে। উঃ লক্ষণ নিধন! কথাটো কেনে দাৰুণ। যি লক্ষণে মোক বনতো নেৰিলে, যি লক্ষ্মণৰ অভাৱত মই জীয়াই থকাৰ কোনো উপায় বা কাৰণকে নেদেখিছিলোঁ, এতিয়া দেখোঁ সেই লক্ষ্মণেই মোৰ লগত নাই। আৰু কি? আৰু কি আপদ আছে? (বাওঁ চকু মোহাৰি) কেৱল লক্ষণৰ বিচ্ছেদেই আপদৰ শেষ হোৱা নাই নে কি? অমঙ্গলৰ চিন এতিয়াও দেখছোঁ। বাও চকু এতিয়াও লৰিবই লাগিছে। কু সম্বাদৰ লোভত
