মাপদেশ গিৰ ধৰিলে। তেওঁ নিজেই সমরণ শূন্য বুজা আৰু পৰিশ্রমী লোক আছিল আৰু তেওঁৰ লযাকো তেনে কৰিব খুজিছিল। জোছিয়া জেঙ্কলিনে নিজৰ ল'ৰা ছোৱালী- বিলাকক দিয়া অমূল্য উপদেশ বিলাকৰ কেউটিমান তলত তুলি দিয়া হল । বেঞ্জামিনে তেওঁৰ জীৱন চৰিতত স্বীকাৰ কি যে, সেই ৰত্নতুল্য উপদেশবিলাকে তেওঁক মহৎ जৱन গঠন কৰাত প্ৰভুত পৰিমাণে সহায় কৰিছিল । লোৰ মাৰৰ নিচিনা এলাহে মানুহৰ শক্তি বেগতে স্বল্প কৰে । এলাহে কাম কঠিন কৰে, পৰিশ্ৰমে তাক উজু কৰে । তুমি নিজ জীৱনৰ কল্যাণ কামনা কৰা নে ? य কৰা তেনেহলে অবাক্ত সময় নকটাবা ৷ কাৰণ, ক্ষুদ্র ক্ষুদ্র সময়াংশই তোমাৰ জীৱনকাল গঠন কৰিছে । যদি সময়ক অমুল্য ধন বুলি ভাষা ভেস্তে, অবাৰ্ত্ত সময়ৰ অপব্যৱহাৰ কৰাটোৱে ডাঙ্গৰ অমিতব্যয়িতা। যি ৰাতিপুৱ! পলমকৈ উঠে, সি গোটেই দিনটো লৰালৰি কৰিও ভালেখিনি নিশালৈ নিজৰ কৰ্ত্তব্য সমাপন কৰিব নোৱাৰে । ক্ষুৎপিপাসাই কৰ্ম্মী মানুহৰ ঘৰৰ ভিতৰ সোমাবলৈ সাহ নকৰে ; বাহিৰৰ পৰা ভয়ে ভয়ে তুমি চায়েই সন্তুষ্ট থাকে । শ্রমেই মানুহৰ সৌভাগ্যৰ কাৰণ ; যত্নতহে ৰত্ন নিলে । আজি কৰা এটা কাম কালিলৈ কৰিম বোলা দুটা কামৰ गान ।
