ন
উত্তৰ বিচাৰি
[অভিজ্ঞা শিক্ষাবিদ্ ইন্দিৰা মিৰিক শিক্ষা, সমাজ সম্পৰ্কীয় ও ব্যক্তিগত কেইটামান প্ৰশ্ন কৰা হৈছিল। তেওঁৰ লিখিত দীঘলীয়া উত্তৰ হুবহু প্ৰকাশ কৰা হ'ল⸺ লিখিকা ]
প্ৰশ্নঃ- আপুনি তাহানিতে নেফাৰ চুকে কোণে পোহৰৰ অভিযান চলাইছিল, সফলো হৈছিল। আজি আমাৰ শিক্ষা-ব্যৱস্থাত ইমান খেলিমেলিৰ কাৰণ আপুনি কি বুলি ভাবে? পৰিস্থিতি উন্নত কৰাৰ কিবা উপায় দেখিছেনে?
উত্তৰঃ- নেফাত মোৰ দিনত শিক্ষাৰ ক্ষেত্ৰত সফলতা লাভৰ কাৰণ সমূহ আছিল-
(ক) নেফাত ঠাই সৰু, স্কুল কম, সেই অনুপাতে শিক্ষকো কম, বিষয়া আদিৰ সংখ্যাও কম আছিল। অৰ্থাভাৱ নাছিল, শিক্ষক ও কৰ্ম্মীসকল আছিল ঐকান্তিক নিষ্ঠাৰ প্ৰতীক। গতিকে শিক্ষা সম্পৰ্কীয় নীতি নিৰ্দ্দেদেশনাসমূহ পালন কৰাত বিশেষ অসুবিধা নাছিল।
(খ) পৰিচালক, পৰিদৰ্শক, শিক্ষকৰ মাজত সদ্ভাৱ, সদিচ্ছা আছিল।
(গ) ৰাইজ, পৰিচালক, পৰিদৰ্শকৰ মাজত শৈক্ষিক সমস্যাসমূহৰ আলোচনা হৈছিল।
(ঘ) শিক্ষা বিভাগৰ লগত প্ৰশাসন আৰু অন্যান্য উন্নয়নমূলক বিভাগ সমূহৰ সহযোগ আছিল।
(ঙ) ঘাইকৈ নেফাৰ সাফল্যৰ গুৰিত আছিল সকলো স্তৰৰ কৰ্ম্মীৰ একান্ত নিষ্ঠা, যি নিষ্ঠাই কৰ্ম্মীসকলক আগেয়ে নগচকা পাৰ্ব্বত্য অঞ্চলৰ সকলো কায়িক অসুবিধা সহ্য কৰিবলৈ সমৰ্থবান কৰি তুলিছিল।
অসমত আজি কিন্তু সকলো কথাই বিপৰীত; তদুপৰি ধনৰ প্ৰতি আকৰ্ষণে সকলো মানবীয় গুণ নিঃশেষ কৰি পেলাইছে। শিক্ষা বিভাগৰ প্ৰায় সকলোৰে অন্তৰ আজি এঙাৰ ক’লা। “অংগাৰঃ শতধৌতেন মলিনত্বং ন মুঞ্চতে।” গতিকে অসমত শিক্ষাৰ অধোগতি ৰোধ হোৱাৰ সম্ভাৱনা ক্ষীণ। পিছে মই অলপ আশাবাদী। সেয়ে ভাবো, শিক্ষা বিভাগৰ কৰ্ম্মীসকলৰ মনত কৰ্ম্মনিষ্ঠা জগাই তুলিব পাৰিলে কিজানি ভেকুলীৰ পিঠিত নোম গজেই। নিষ্ঠা মানৱৰ জাত প্ৰবৃত্তি নহয়, ইয়াক মানুহে অনুকৰণ, অনুশীলনৰ দ্বাৰা আয়ত্ত্ব কৰিব লাগে। শিক্ষা বিভাগৰ সকলো কৰ্ম্মীয়ে, মন্ত্ৰীকে আদি কৰি শিক্ষক কৰ্ম্মচাৰীলৈকে প্ৰত্যেকে
