ভালকৈ কাম কৰা নাই।
: ভূত দেখাৰ দৰে চাই আছা যে! — তাই হাঁহিলে।
: হাঁ। সপােনৰ পৰাহে যেন সৰি পৰিছে অনুলেখ।
: মই শ্বেমিমেই হয়, ভূত নহয়।— শ্বেমিমে হাঁহিলে। ৰূম লক নকৰাকৈ ক’তনাে অনাই-বনাই ঘূৰি আছা। অথনিৰে পৰা কলিং বেল বজাই আছোঁ।
: আহা!— দুৱােৰখন ঠেলি সোমাই আহিল অনুলেখ৷ শ্বেমিমৰ গাৰ কাষেৰে পাৰ হৈ আহোঁতে তাই ব্যৱহাৰ কৰ ছেণ্টৰ সুবাস তাৰ নাকত লাগি আহিল। ইমান চিনাকি আৰু আপােন আপােন লগা গােন্ধ!
অনুলেখে তাৰ বিশৃংখল বিছনাখন ঠিক কৰিবলৈ যত্ন কৰিলে। শ্বেমিম আহি তাৰ বিছনাখনতে বহিল। সি চকী এখন টানি তাইৰ পৰা কিছু দূৰত্বত বহিলে।
: একো নােসােধা নেকি অনুলেখ।— শ্বেমিমৰ মাতটো বৰ কৰুণ শুনালে। মই হঠাৎ ক’ৰ পৰা আৰু কেনেকৈ ওলালােহি তােমাৰ জানিবলৈ মন যােৱা নাইনে?
: কোৱা। অনুলেখে শান্ত কণ্ঠেৰে ক’লে— বহুদিন তােমাৰ কোনাে খবৰ নাপাওঁ।
: খবৰ ল’লেহে পাবা। তুমি মােক বিয়া নকৰােৱাৰ সিদ্ধান্ত ল’লা বুজিলোঁ, সেই বুলি তুমি খবৰ এটাতাে ল’ব পাৰা। অন্ততঃ মৰিলোঁ নে জীয়াই আছে।— শ্বেমিমে ধেমালি কৰি কৈছিল যদিও অনুলেখৰ কাণত বাক্যকেইটাই শেলৰ দৰে আঘাত কৰিলে।
অনুলেখ মৌন হৈ ৰ'ল। শান্ত-সমাহিত দুচকুৰে সি শ্বেমিমৰ চকুলৈ চালে। তাইৰ দুচকুত সামান্য বাষ্প।
: এয়েতাে জীৱন। স্বৰ্গতােক্তি কৰাৰ দৰে শুনালে অনুলেখৰ বাক্যটো। কেনেকৈ হেৰাই যায় মানুহৰ ঠিকনা, ক’ত পৰি ৰয় অনাদৃত সম্বন্ধ !
: ষ্টপ... ষ্টপ... ষ্টপ...! শ্বেমিম যেন অধৈৰ্য্য হৈ উঠিল। তােমাৰ কবিতা শুনিবলৈ মই অহা নাই। খুউব মদ খাইছা নহয়, চেহেৰাটো কংকালটোতহে ওলমি ৰৈছেগৈ। তাই ক’লে। চকুযােৰ দেখিয়েই বুজিছোঁ কালি ৰাতি ভালকৈ এসােপা গিলি ভাত নােখােৱাকৈ শুই পৰিছা।
: সঁচা! সি একেকোবে স্বীকাৰ কৰিলে— মােৰ এতিয়া বৰ ভােক লাগিছে।
শ্বেমিম ব্যস্ত হৈ উঠিল। তাই বেগৰ পৰা চকলেট এটা উলিয়াই ক’লে, এই চকলেটটো খাই তুমি অকণমান সময় ৰ’ব পাৰিবানে ?
: দিয়া।— সৰু ল’ৰা এটাৰ দৰে অনুলেখে তাইৰ পৰা চকলেটটো ল’লে। এটুকুৰা ভাঙি সি শ্বেমিমক দিলে। বাকী টুকুৰা সি তাৰ মুখত ভৰালে।
: ব’লা অলপ ওলাই যাওঁ। শ্বেমিমে ক’লে। বাধ্য ছাত্রৰ দৰে অনুলেখ তাইৰ পিছে পিছে। হােটেলৰ বাহিৰলৈ ওলাই আহিল।
শ্বেমিমেই অটো এখন মাতিলে। অনুলেখক বহিব দি তায়াে তাৰ কাষত বহি ল’লে। অটোখনক মালিগাঁৱলৈ যাবলৈ ক’লে তাই।
: মালিগাঁও। অনুলেখে শ্বেমিমলৈ চালে। শ্বেমিমে তাৰ ফালে চাই ক’লে— প্লিজ, আপত্তি
নকৰিবা।
