হানি হৈছিল৷
ঋষিতে কিন্তু ভাবিছিল, অসমৰ কেপ্টেইনজনৰ মৃত্যুৰ খবৰে তাৰ মাক-দেউতাকহঁতৰ মনত ভয়ংকৰ শংকাৰ সৃষ্টি কৰিব। ভাৰতীয় সৈন্যবাহিনীত অসমীয়া বিষয়াৰ সংখ্যা খুউব এটা বেছি নহয়। গতিকে কাশ্মীৰত যুদ্ধৰত অৱস্থাত অসমীয়া বিষয়াৰ মৃত্যু হােৱা বুলি শুনিলে তাৰ মাকে যে সিয়েই বুলি পাগলীৰ দৰে হৈ উঠিব। সি এতিয়া এটা খবৰো পঠাব নােৱাৰে। যুদ্ধক্ষেত্ৰৰ সৈতে সকলাে ধৰণৰ চিঠি-পত্ৰৰ যােগাযােগ বন্ধ কৰি দিয়া হৈছে। ঋষিতে সান্ত্বনা লভিলে এই বুলি ভাবিয়েই যে নিহত বীৰ কেপ্টেইনজনৰ মৃত্যুত জানাে তেওঁৰ মাকৰ হৃদয় ভাগি পৰা নাই। সেই মাতৃগৰাকীৰ কথা ভাবিয়েই সি মনৰ বেজাৰ পাতলাবলৈ যত্ন কৰিলে।
যুদ্ধ চলি আছিল। অনুপ্রৱেশকাৰীহঁতে ক্ৰমাৎ হুঁহুকিবলৈ লৈছে। এনেকুৱা সময়তে এদিন ঋষিতে জম্মুৰ হেড কোৱাৰ্টাৰৰ পৰা এটা জৰুৰী ৱাৰলেছ বার্তা পাইছিল।
: হেল্ল’ ঋষিত। তুমি সােনকালে হেড কোৱাটাৰলৈ এবাৰ আহি যােৱা । তাৰ ওপৰৱালা অধিকাৰী চাহাবে কৈছিল৷
: কিন্তু ছাৰ!
: কোনাে কিন্তু নাই। দিছ ইছ মাই অর্ডাৰ। ৰেচন কঢ়িওৱা গাড়ীৰেই ঋষি জম্মু হেড কোৱার্টাৰ পাইছিলগৈ। গাড়ীৰ পৰা নামিয়েই সি দেখিছিল— অধিকাৰী চাহাবৰ সৈতে বহি আছে ৰহমান খুড়া আৰু তাক দেখিয়েই তাৰ ফালে দৌৰি আহিছে সেইজনী এৰিষা।
: এৰিষা! ৰহমান খুড়া– তাৰ দুচকুৱেদি আনন্দৰ লােতক বৈ আহিল।
: ঋষিদা !– এৰিষাই আহি তাক প্রায় আকোঁৱালি ধৰিছে। এৰিষাৰ কান্ধত ধৰি সি ৰহমান খুড়াৰ ওচৰ পালে। হঠাৎ মনত পৰাৰ দৰে সি এৰিষাক এৰি দিলে। অধিকাৰী ছাৰক যে সি ছেলুট কৰিবলৈকে পাহৰি গৈছিল। ব্যস্ত হৈ সি তেখেতক ছেলুট মাৰিলে।
অধিকাৰী ছাৰে তাৰ অৱস্থা দেখি হাঁহিলে। ছাৰে তাৰ অৱস্থাটো বুজি পাইছিল। খুড়া আৰু এৰিষাৰ ওচৰত তাক এৰি তেওঁ অন্য কামত লাগিলগৈ৷
: ৰহমান খুড়া। তাৰ মাতটো থােকাথুকি হ’ল।—আপুনি ইয়ালৈ কিয় আহিলে? তাতে এইজনীক লৈ!
: বহুত কথা সেইবােৰ। ৰহমান খুড়াই থিয় হৈ থাকিয়েই ক’লে— জানা, ঘৰত তােমাৰ মা- দেউতাহঁতৰ কিমান টেনচন। অসমীয়া সামৰিক বিষয়া এজন নিহত হােৱাৰ খবৰ পাই তেওঁলােক একেবাৰে ভাগি পৰিছে।
: বুজিছো। কিন্তু আপুনি ইয়ালৈ নহাকৈ ফোন এটা কৰিয়েই খবৰ ল’ব পাৰিলেহেঁতেন। জম্মু হেড কোৱাৰ্টাৰৰ নাম্বাৰটো মই এৰিষাক দিছিলোঁ। জানেই নহয় এতিয়া ইয়াত কিমান ভয়ানক অৱস্থা।
: ময়াে সেইটোকে কৰিম বুলি ভাবিছিলোঁ। পিছে এইজনীয়ে নামানিলে। মই গৈ কথাটো ক’লোঁহে, হােষ্টেলতে কন্দা-কটাখন আৰম্ভ কৰি দিলে নহয়। গােটেই ৰাস্তাটো কান্দি আহিছে জানা।
: হেই! —এৰিষাৰ কাণখনত লাহেকৈ পকাই দি ক’লে— মই মৰাে বুলি তােমাৰ ইমান ভয়নে!
: অকল সেয়াই জানাে! ৰহমান খুড়াই অকণমান হাঁহি ক’লে— ইয়াত আহি পায়াে তােমাৰ
ওপৰৱালাজনৰ ওচৰত যিদৰে কন্দাকটা কৰিলে, তেওঁ তােমাক মেছেজ পঠাই মাতি আনােতেহে
