: অ কৰি দিয়ক। এতিয়া শুব লাগে। কৈয়েই ৰূমমেটে বিছনা পাৰিবলৈ লাগিল।
ৰূমমেটে টোপনিত সপােন দেখা আৰম্ভ কৰি দিছে। মইবর্ণালীৰ চিঠিখন বুকুত লৈ ছটফটাই আছোঁ।তীব্র মানসিক দংশনে মােক থকাসৰকা কৰিছে। বর্ণালীৰ ওচৰত মই বৰ সৰু হৈ গ’লোঁ। বর্ণালীয়ে জানাে বিশ্বাস কৰিব তাইৰ প্রতি মােৰ কেনে এক সুকোমল অনুভৱ আছিল। অথচ অপ্রকাশৰ বেদনাই আমাৰ সন্মুখত থিয় কৰিলে এক অন্ধকাৰ প্ৰাচীৰ।
বর্ণালীয়ে চাগৈ মােক স্বার্থপৰ বুলি ভাবিছে। দহ দিনীয়া সেইবন্ধটো কটাবৰ বাবেই মােক তাইৰ সংগৰ প্রয়ােজন আছিল আৰু তাৰ পিছত মই তাইৰ স্মৃতি মােহাৰি পেলালোঁ মানসপটৰ পৰা। মই যে অকৃতজ্ঞ।
ৰূমমেটে তিনিবজাত জগাই দিবলৈ কৈছে। চাহ কাপ খাই তেতিয়া সি চিনেমালৈ যাব পাৰিব। হােষ্টেল কৰিড’ৰত ইতিমধ্যেই চঞ্চল খােজৰ আৰম্ভণি হৈছেই। সুহুৰিয়াই সুহুৰিয়াই লহকৰ ব্যস্ততাৰে ডাইনিং হললৈ গৈ আছে বােধহয়। খােজৰ শব্দৰ পৰা অনুমান কৰিলোঁ।
ঘড়ীটোলৈ চালোঁ। তিনি বাজিবলৈ দহ মিনিট বাকী। মই ৰূমমেটক জগাই দিলোঁ।
ৰূমমেট, তই মােৰ টিকটটো জেহিদুলকে দি দিবি।
: কিয় ? আপুনি নাযায় ? প্ৰণৱজ্যোতিয়ে মূৰ আঁচুৰি থকাৰ পৰাই আচৰিত হৈ সুধিলে।
: কাইলৈ চাম দে। মই ক’লো- আজি গাটো কিবা দুর্বল লাগি আছে।
ৰূমমেটে কি ভাবিলে বুজা নগ’ল। সি পুনৰাই একো নকৈ মােৰ পৰা টিকটটো লৈ ওলাই গ’ল।
মােক আচলতে এতিয়া এক নির্জন সময়ৰ প্রয়ােজন। হােষ্টেলৰ প্ৰায়বােৰ ল’ৰাই আজি চিনেমা চাবলৈ যাব। যি দুই এটা থাকিব, সিহঁতেও বিছনাতে লিপিত খাই পৰি থাকি। আঃ কেনে লােভনীয় এই নির্জন মুহূর্ত।
জেহিদুলে আহি মােক এসােপামান “থেংকইউ’ দিগ’ল। চিনেমাৰ টিকট নাপাই তাৰ মনটো মৰি আছিল। এতিয়া মােৰ টিকটটো পাই তাৰ বিৰাট স্ফুর্তি।
হৈ হল্লা কৰিয়েই ল’ৰাবােৰ চিনেমালৈ ওলাই গ’ল।
এতিয়া এই বিশাল হােষ্টেলৰ দুর্লভ নির্জনতাত মই, মােৰ সতে অকলে। লগত বর্ণালীৰ অভিমান ভৰা চিঠি। একো একোটা বাক্য যেন এক শাণিত তৰােৱাল। মােৰ বিধ্বস্ত হৃদয়।
লাহে লাহে মই বেলকনিলৈ ওলাই আহিলোঁ। কলেজ কেম্পাছৰ অলিগলিবােৰ মােৰ দুমহলীয়া কোঠাৰ পৰা অসম্ভৱ ধৰণে সুন্দৰ দেখা গ’ল। পৃথিৱীখন বাৰু সঁচাইইমান ধুনীয়া নেকি?
হােষ্টেলৰ এই বিশালতাই, এই পৃথিৱীৰ সেউজ, বিস্তীর্ণ ভূমিৰ ব্যাপকতাই মােৰ মনটোও যেন বিশাল কৰি তুলিছে। মােৰ প্রেম, মােৰ ভালপােৱা যেন মােৰ দেহৰ উৰ্ধত আৰােহণ কৰিবলৈ আৰম্ভ কৰিছে।
বর্ণালীৰ চিঠিখন আলফুলে বুকুত হেঁচি ধৰিলোঁ। এয়া যেন হেমচন্দ্র গােস্বামীৰ ’প্রিয়তমাৰ চিঠি’। ’য’ত শুঙো, চুমা খাওঁ নেলাগে আমনি...’
মই লাহে লাহে বাওঁহাতখনেৰে মােৰ বুকুখন খেপিয়াই চালোঁ। হৃদয়ৰ গ্ৰেনাইট পাথৰবােৰ গলিবলৈ আৰম্ভ কৰিছে নেকি বাৰু... |
[ৰচনা কাল — ডিচেম্বৰ ১৯৯৬]
