তাই আল্ট্ৰাছৰ পৰা গাড়ীৰ চাবি আনি গাড়ী ষ্টাৰ্ট দিছিল। বেক মিৰৰ’ত দেখিছিল, আল্ট্ৰাছৰ বন্ধুৱে তাইলৈকে চাই হাঁহি নিক্ষেপ কৰিছে।
তাৰ হাঁহিটো শেলমৰা। শেলপাতে তাইৰ বুকুৰ আৱৰণ চিৰাচিৰ কৰিছিল। অথচ তায়ো জানে, আল্ট্ৰাছৰ বন্ধু এয়া। তাইক কিয় সন্মান জনাব সি? স্বয়ং আল্ট্ৰাছেই তাইক অপমান কৰিবলৈ লৈ আনিছিল ইয়ালৈ।
শাৰীৰ আঁচলখন আগলৈ আনি ষ্টিয়েৰিঙত হাত দিলে। ল’ৰা দুটিয়ে কলমটি য়াইছে। ধীৰ গতিৰে তাইৰ গাড়ীলৈ
আগবাঢ়ি গৈছে। ৰাস্তাৰ কাষে কাষে ইউকেলিপ্টাছৰ শাৰী। জোনটো কুঁৱলীৰে ঢকা। ৰাতিৰ আন্ধাৰবোৰ ক্ৰমাৎ ভাল লগা হৈ আহিছে তাইৰ। ৰাতিৰো এক সৌন্দৰ্য থাকে। কোনো আৰৱীয়ান নাৰীৰ ওৰণিখনৰ দৰেই সেই সৌন্দৰ্য। ভিতৰত বেলিময় দিনটোক বুকুত সামৰি কজলা ৰঙেৰে শৰীৰ ঢাকি লোৱা সেই সৌন্দৰ্য। কিবা এটা আৱিষ্কাৰ কৰিছে তাই। আজিৰ দৰে ৰাতিৰ প্ৰেমত বলীয়া হোৱা নাছিল তাই। তাই ভদ্ৰ ঘৰৰ নাৰী, সেইবাবেই হয়তো ৰাতিবোৰত বাহিৰৰ পৃথিৱীখনত মুকলিকৈ ঘূৰাৰ অভ্যাস নাই তাইৰ। এই ভদ্ৰতাৰ সীমাৰেখাডালত তাইৰ যে জীৱনৰ ৰঙীন ৰেখাবোৰ ৰৈ গৈছে আজিহে অনুভৱ হৈছে। ইমানদিন চাকৰিটোকে জীৱন বুলি ভৱা তাইজনীৰ জীৱনৰ সংজ্ঞা সলনি হৈ গৈছে। চাকৰিৰ বাহিৰতো এটা জীৱন আছে সেই কথা আজিহে তাই উপলব্ধি কৰিছে।
“কিয় পাহৰি গ’লোঁ মই? আল্ট্ৰাছৰ স'তে মোৰ দহবছৰৰ সম্পৰ্ক। কিন্তু মোৰ নিজৰ স’তে পয়ত্ৰিশবছৰীয়া সম্পৰ্ক। আল্ট্ৰাছৰ বাবে কিয় মই ইমানকৈ নিজক কষ্ট দিছোঁ? কিয় মই নিজকে অতদিন বঞ্চিত কৰি আহিছোঁ। ভালপোৱা কথাবোৰৰ পৰা আঁতৰি আহিছোঁ, ভালপোৱা গানবোৰ শুনিবলৈ পাহৰিছোঁ। ওহোঁ, আৰু নহ’ব। এইবাৰৰ পৰা এনে নহ’ব। মই ভালপোৱা কথাবোৰেৰে সময়বোৰ উদ্ যাপন কৰিম”, ততালিকে তাই সিদ্ধান্ত লৈ পেলাইছিল, ৰাতিৰ আকাশখন মুকলিকৈ চাবলৈকে তাই ওলাই আহিব এবাৰলৈ। ৰাহুলক লগ কৰিব। লগ কৰাত বাধা কি?
ইমানদিনে ফুলৰ চুপহিটোৰ দৰে নিজকে বান্ধি ৰখা তাইজনী নকৈ ফুলা ফুলপাহৰ দৰে মেল খাই পৰিল। সুবাসবোৰ চৌদিশে বিয়পিল। নিজৰ সুবাসত নিজেই মতলীয়া হওঁতেই ল’ৰা দুটালৈ মনত পেলাই অন্তৰাত্মাৰ বাণীটো গুণগুণাই লয়,
“নিজক ভাল পাইছ বুলিয়ে নাৰ্চিচাছৰ দৰে ভুৱা প্ৰেমত নিমজ্জিত নহ’বি অলংকৃতা। এই পৃথিৱী, এই প্ৰকৃতি, এই মানুহবোৰ হওক তোৰ প্ৰেমৰ পাত্ৰ”৷
অন্তৰাত্মাই তাইক শুদ্ধ পথ দেখুৱায়। লগতে দেখুৱায় মানুহৰ পৃথিৱীখনক ভালপোৱাৰ পথ। ভালপোৱাৰ গলিটোৱে তাইক নিচা সানি সানি হাত বাউলি মাতে। অকলশৰীয়া খোজ। তাতে হ’ল কি? খোজবোৰ সবল। এশজন সৈনিকৰ দৰে খোজবোৰে গিৰিপ-গাৰাপ গতি লয়।
তাই ৰাহুললৈ ফোন লগাই ৰাহুলৰ ওচৰ পায়হি। অচিনাকি এজন যুৱক। এটাই বিশ্বাস আছে, সেয়া তাইৰ নিজৰ ওপৰত বিশ্বাস। সেই বিশ্বাসৰ আঁত ধৰি তাই এই মাজনিশা ৰাহুল নামৰ অচিনাকি যুৱক এজনৰ সন্মুখত বহি ৰৈছে। দুয়ো ফুচফুচাই কথ৷ পাতিছে। সিহঁতৰ কথাবোৰ গোপন, নিষিদ্ধ সংগঠনটোৰ দৰেই নিষিদ্ধ যেন।
“উল্কিৰ সম্পৰ্কত দীপকে কিবা কথা পাতিবলৈ বিচাৰিছিল আপোনাৰ লগত।”, কথাৰ মাজৰ কথাত চিৰিংকৈ মাৰে তাইৰ বুকু।
সৰু মিঠাই দোকান এখনৰ চুকৰ টেবুল এখনত বহিছিল সিহঁত। ৰাহুলে দীপকৰ কথাবোৰ কৈ আছিল তাৰ মাজতে উল্কিৰ প্ৰসংগও আহিল। উল্কিৰ নাম ওলোৱাৰ লগে লগে তাই চক খাই উঠে। ৰাহুলেও উল্কিৰ কথা জানে?
নাজানিবইনো কিয়? উল্কিৰ চহৰৰ এজন সাংবাদিক সি। প্ৰতিটো ঘটনা তাৰ নখদৰ্পণত। আকৌ কি যে অসহজবোধ, কি যে বিড়ম্বনা! উল্কিৰ নামটোৱে লৈ অনা বিড়ম্বনা। বিড়ম্বনাখিনি জোকাৰি আঁতৰাই তাই নিজকে কৈ উঠে,
“উল্কিৰ সম্পৰ্কত? উল্কিৰ সম্পৰ্কত দীপকে কি কথা পাতিব বিচাৰিছে মোৰ লগত? কেনেকৈ লগ পাম দীপকক মই?”, তাইৰ মনটো উচপিচ লাগে।
