এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
ফুলৰ চানেকি।
১০২৭
চাপিছে ওচৰ, প্ৰতিজ্ঞা-পুৰণ-ক্ষণ;
এৰিম ই দেহাভাৰ বসুধা বুকত।
জানিবাঁ সম্ভাষা মোৰ মৰ্ত্য়-নৰ-নাৰী,
ক্ষমিবাঁ যতেক দায়, বিদায় কালত।
হৰিষ্ প্ৰাণেৰে যাওঁ স্বৰ্গ-ৰাজ্য়লই,
পালি মোৰ মহাব্ৰত ইহ জনমৰ।
পালোঁ দেখা অন্তিমত স্বামীৰ চৰণ;
জানিছোঁ সজ্ঞানে মোৰ সফল কামনা,—
স্বামী মোৰ আছে নিৰাপদে। নাই আৰু
জীৱনৰ সজীৱ কামনা;—আছে মাথোঁ,
সংসাৰত ৰল দুটি পোনা, আশীৰ্ব্বাদ
কৰিছোঁ দুটিক,—দুপৰ সূৰযপ্ৰায়
বাঢ়ি দুয়োটিয়ে বঢ়াব গৌৰৱৰাশি
ইন্দ্ৰবংশী ৰজাসকলৰ। নাভাবিবাঁ
নাই অৰ্থ এই পীড়নৰ। দায় নাই জানাঁ,
পীড়ক ৰজাৰ;—নিমিত্তকাৰণ তেওঁ
বিধিৰ হাতত। অদৃষ্টত লেখা ৰেখা
নাযায় মোচন,—অদৃশ্য উদ্দেশ্য যিবা।
সুখ-দুখ হঁহা-কন্দা মুগ্ধ মানৱৰ
মাথোঁ প্ৰহেলিকা!—আৰু মোত্ কথা নাই।
হৰিষ্ অন্তৰে মাগোঁ বিদায় সৱাকে;
মাগিছোঁ বিদায় আৰু ইহ জনমৰ,
স্বা-মী-চ-ৰ-ণ-ত, বি-দায় বি-দায় এ-বে।
⸻
৬৯
