পুনৰ আমি লগ হ’ম। কিবা ভাল কৰিব পাৰিলে ভালেই লাগিব দিয়াচোন।”
কেইবাদিনো পাৰ হ’ল, অজয়াই ভাবিলে ‘বলে নোৱাৰা শিল’ এটাহে ভাঙিবলৈ ল’লোঁ নেকি! এনেকৈ থাকিলে নহ’ব। তাই বিজয়ালৈ ফোন লগালে।
—“বিজয়া, আমি কৰিম বোলা কামবোৰত চোন হাতেই দিয়া নাই। আজি কেইবাদিনো হ’ল। আজি মোৰ ইয়ালৈকে আহা। তৰু, মিনু, অৰুণা আৰু বাসন্তীকো লগত লৈ আহিবা। অ’ বিনু বাইদেউকো আনিবা, ভাল লাগিব। সাহস পাম।”
অজয়াই ক’লে— “পিছে ‘কটা যোৱা নাক, খাৰণী দি ঢাক’ হ’ব নেকি?”
—“প্ৰথমতেই তেনেকৈ নাভাবিবিচোন। দৰকাৰ হ’লে আমি অকণ ওলায়ো যাম। সাজু হৈ আহিবা দেই।” অজয়াই ফোন ৰাখিলে।
অলপ পাছতে আটাইকেইগৰাকী আহি ওলালহি। বিনুক দেখি অজয়াই মনত বৰ সাহস পালে। সিহঁতে প্ৰথমতে ভানু খুৰীৰ ঘৰলৈকে গ’ল। ভানুৰ বিমৰ্ষ মুখখন দেখি আটাইকেইগৰাকী দুখ লাগিলেও প্ৰকাশ নকৰিলে। ভানুৱে ক’লে— “বুজিছা বিজয়া, ‘লঙ্কালৈ যিয়ে যায়, সিয়ে ৰাৱণ হয়’।”
— “তেনেকৈ নক’ব খুৰী। আমিও দুখ পাইছো। কিন্তু কেৰোণটোনো ক’ত জানোচোন বুলিহে আহিছো। আমি এতিয়া পৱনক লগ কৰিমগৈ। মৃণালিনীকো লগত লৈ যাওঁ খুৰী।” মাকে সন্মতি দিয়াত মৃণালিনী বিজয়াহঁতৰ লগত ওলাল। সিহঁতে অলপ দূৰ গৈয়ে পৱনক চাইকেলেৰে আহি থকা দেখি তাক ৰখাই নমালে। যি নামিল আৰু মৃণালিনীলৈ চাই ক’লে— “লোকৰ কথা শুনিয়েই বিয়াখন ভাঙিব লাগিছিল জানো?” লগে লগে বিনু গৰজি উঠিল— “পৱন, ‘লাও যিমানে বাঢ়ক পাতৰ তল’ বুলি নাভাবিবা। আমি নাৰী হ’লেও শক্তিহীন নহয়।”
—“নহয় খুৰী, মই এইকেইদিন মৃণালিনীৰ ঘৰলৈ যাবলৈ সাহস গোটাব পৰা নাই।
বিনুৱে কলে— “চাকৰি এটা কৰিছা, বিয়াখন পাতিবলৈ লৈ ল’ৰা- ধেমালি কিয় কৰিছা। কিয় সবৰে মনত দুখ দিলা? অহা দেওবাৰে বৰুৱানী আইতাৰ ঘৰত আমি ৪ বজাত গোট খাম। মাৰা-দেউতাৰাক লৈ তুমি যাবা আৰু সকলো কথা মুকলি-মুৰীয়াকৈ ক’বা।”
তেওঁলোক এৰা-এৰি হৈ আহিবৰ সময়ত বিনুৱে লক্ষ্য কৰিলে পৱনে
