এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৩
দ্বিতীয় দৃশ্য।
অৰ্জ্জুন-জনক ইন্দ্ৰে পাতি দেৱসভা,
সজায় সভাৰ ঠাই মনোমোহা সাজে,
সঙ্গীত-নৰ্ত্তনে আজি আদৰিব পাৰ্থে
সেই সভা মাজে। ধনঞ্জয় শুনো, দেব!
নব-ঘন-বিনিন্দিত তনু, সুন্দৰ মূৰতি—
শ্যাম শশধৰ-ৰূপ ত্ৰিলোকে অতুল।
তাতে, ৰূপ জ্ঞান-গৰিমায় গৰবিত,
উজলিত। নীৰব নিশীথে-যৱে স্তব্ধ
সমীৰণ, স্তব্ধ বিহঙ্গম-গান,স্তব্ধ
বিশ্ব চৰাচৰ— সেই নীৰব নিশীথে,
সুনীল আকাশে হাঁহে পূৰ্ণিমাৰ চাঁদ;
গম্ভীৰ অম্বৰে মিহে নীৰবে সি হাঁহি;
হাঁহিৰ সৌন্দৰ্য্য়খিনি খঁহে সুগভীৰে;
যামিনী সুন্দৰী পিন্ধি কৃষ্ণ পট্টবাস
সুকোমল কৰে কৰে কোমলে কোমলে
কোমল সৌন্দৰ্য্য় কোলে; উজলে যামিনী,
উজলে জোনাক, মনোমোহা উজলে প্ৰকৃতি।
যিমত সি নীৰব সৌন্দৰ্য্য়, গহীন গম্ভীৰ,
পাৰ্থৰূপ, দেৱ! অল্প তুলে তাৰ লগে।
সেই ধনঞ্জয়, প্ৰভু! থাকিব সভাত,
