যিহতে প্ৰকৃতিৰ ধাউতি—তাতে সুখ;
যিহতে সুখ——তাতে সৌভাগ্য।
এতেকে, যিহৰ নিমিত্তে আত্মাৰ স্ৰজন, তাতে আত্মাৰ পৰমাৰ্থ সম্পদ বা সৌভাগ্য স্থিতি কৰে।
যদি কোনো আত্মাৰ, খোদাতায়ালাৰ ৰূপ-দৰ্শন-সুখ লাভলৈ ধাউতি নাই; কিম্বা তেখেতৰ তত্ত্ব-জ্ঞান লভি বলৈ উদ্বাউল নহয়; তেন্তে সঠিক বুজিব লাগে, সেই আত্মাৰ ৰোগ হৈছে। শৰীৰ ৰক্ষাৰ কাৰণে আহাৰ লাগতিয়াল; আহাৰৰ ইচ্ছাক ভোক বোলে। যদি কোনো জনৰ ভোক নালাগে, ভাত খাবলৈ মন নগৈ, মাটি খাবৰ হেপাহ যায়, তেনেহলে, আমি, তাৰ ৰোগ হৈছে বুলি কওঁ। তেনে স্বৰূপে, যদি কোনো আত্মা, খোদাতায়ালাৰ জ্ঞানত মন নলগাই, তেওৰ দৰ্শন পাবলৈ ব্যাকুল নহৈ, সাংসাৰিক বিষয় সুখত আসক্ত থাকে, তেন্তে ঠাৱৰকৈ জানিবা, সেই আত্মাক ৰোগে ধৰিছে। অন্নলৈ অনিচ্ছা দৈহিক ৰোগৰ লক্ষণ; তেনে লক্ষণ দেখিও উপলুঙ্গাকৈ ৰোগৰ চিকিৎসা নকৰিলে, অন্নলৈ ইচ্ছা দুনাই নজন্মালে মাটি খাবৰ হুতাহ নুগুচালে, ৰুগীয়া, যেনেকৈ ইপুৰীত অনুক্ৰমে ক্ষয় পায়, সেই দৰে, আত্মাৰ ৰোগৰ লক্ষণ স্পষ্টকৈ বুজ পায়ো, আৰোগ্য ব্যবস্থা কৰিলে, আত্মা দুৰ্ভগীয়া হৈ, সিপুৰীত নানা নিকাৰ
ভুঞ্জিব লাগিব।
