(3) হইছিল। কিন্তু এই কথা মনত ৰাখিব লাগে যে অসমীয়া 'স' ৰ দৰে উচ্চাৰিত হৱা ‘শ’ আৰু ‘য’ ক হে সদাই ‘স’ কৰা হইছিল : অন্যত্ৰ ‘ষ’ ৰ উচ্চাৰণ ‘খ’ আৰু ‘খ’ ৰ উচ্চাৰণ 'য' দি দেখুৱা পাইছো। মূৰ্দ্ধণ্য ণ আৰু দীৰ্ঘ ঈকাৰ আৰু উকাৰে৷ পুথিত প্ৰায় নাই। ব’ আৰু ‘ৱ’ ৰ উচ্চাৰণ অনুসৰি নামখৰি সদায় ব্যৱহৃত হৱ৷ দেখা যায়। তলত কেইটামান শব্দ তুলিলো প্ৰকৃত নামখৰি। পুথিৰ নামখৰি। শৰণ—সৰন ইটো—ইতো সবেদেৱ—সবেদেৱ ৰাখিও—ৰাষিও পাশে—পাষে এহি—য়েহি প্ৰবেশিল।—প্ৰবেসিলা বহু বচনৰ চিন- প্ৰকৃত নামখৰি। পুথিৰ নানখৰি। সুমৰাস (সুমৰাহ ) – সুমৰাষ গাৱ, ঠাৱ, তাৱক্ষণে——গাৱ, ঠাৰ, তৱিক্ষনে শুক্ৰ, শাস্ত্ৰ, – সুক্ৰ, সাস্ত্ৰ। প্ৰবেশ—প্ৰবেষ। উপদেশ—উপদেষ হাস – হবি তযু, যোযন—তযু, তজু, জোজন মই, দেওঁ—মঞি, দেঞো শুনি সূচী—শুনি সুচি। ইত্যাদি –‘গণ’, ‘মানে', 'লোক'। মাৰিবে নপাৰি হস্তিগণ অন্তৰিলা। নগৰৰ লোক মানে পলাইল। সকল। শুনা নৰলোক। শব্দ-ৰূপ। কৰ্ত্তাকাৰকৰ চিন 'এ'। অনেক সময়ত কোনো চিন যোগ নহয়। সৰ্পগণে খুন্টিয়াৱে বেৰি চতুৰ্দ্দিশ। প্ৰহলাদ বদতি ৰক্ষা কৰা ঋষিকেশ। মাধৱে বোলন্ত।
