'কাৰ পৰিাৰ লোকাক পৰিশিত নাৰাণে ফুল শুৰিয়া ও ফতে খা সহিতে যুদ্ধ সময়ত ফথে খাঁ ও দলৈ পৰ পৰ মানন্দ ফিৰ নকৰ বহুত লোক লস্কৰ মাৰিলেক। তুলাচ মকাম খা ফতে খ। সহিত সমস্ত জিগিৰ কৰিলে। ফেৰ আৰ দাৰ পুৰৰ ও আমাৰ অনেক জমিদাৰ সত্য কুৰে খাক মাৰিয়া তাৰ ফলকৰ জজকে দন্ত সে পুৰন্দৰ মৰাল গাথা। তাৰ পাচা নবাব মকৰম '। সাত উকিল ভেজায়া। অনেক প্ৰিত প্ৰনয় দেয়া এক সফিল এক মটাঙ্গন বিসমম আগৰ কাঠ ইৰ সাল জামা বাধিয়া বলে এই মাফিক হৰবৰিস ভেজায়া দিব, এহিপে লেখা শুনিয়া ইসলাম খাঁ। তাহাক নামা- নিয়া কোচ ৰাজা ধৰিবাক পুনঃ হুকুম কৰিলেক। পাচে পৰি- ক্ষিত আপোন জিউ ৰাখি দুই ৰোঙ্গ ধুবুডিত যুদ্ধ বেগাৰ কৰিয়া নস হাতি সে আগক কৰিয়া দক্ষিণ কোল ভিৰ দিলে। সেই ক্তকে শ্ৰীশ্ৰীযুত ডিল্লীগৰ সাহেবকে হুকুম মকৰম খাঁ ও লাড়া কাকে ওপৰ দিয়া ভেঞ্জায় জহব গুলিস ফুৰাকে ভয় বেড়িকা নবাৰ বেটা জানাও খ খেজমত দাৰ বাপেৰ লাগ বসিদ তাগাদ কহে, মোৰ পদৰ তোমভি আমাৰ ৰুটি দূৰ কৰে গাখা- পভি মৰেহা ও এখন মেচকে বাজাকে এড়ি বেৰ বৃদ্ধ কৰিয়া মেৰি পশু বিৰৱে দেহঙ্গা,-এসেয়কে তব আপোন বেৰি পৰাও কৰেহে মেৰে আগব হগুলি চিতাপ শ ও জালাল খাৰ হাতত দিয়া ভেজিলেক। জালাল খাঁ ও মকৰম ধৰ সহিত পৰিক্ষিত পাৎসা হুজুৰ কৰিলেক, পাচে পাৎসাও পৰিক্ষিত মানক বন্দি কৰি লখি নানকে ৰাজা ৰাখি আপোন দেশ ভেজিলেক— তাত পাচে পৰিক্ষিতৰ বেটা, চাকৰিগুনাগাৰি দিয়া আপোন জিউকে ৰাখিয়া পাখসাৰ হুজুৰ চেলাম কৰি শিৰকে ওপৰ হুকুম চড়ায়া পালাকে পহুছিয়া আপোন জামা খাখিয়া ইসলাম খাঁ, আগয়া
