পাৰ্ছিয়ুছ কোনোৱেই নাই। এনে অসহায় অৱস্থাত একমাত্ৰ পৰমেশ্বৰকে চিন্তি বুকত শিশুটিক বান্ধি লৈ সাগৰত উটি ফুৰিছে। দিন দিয়েকৰ পিচত এদিন তেওঁলোকে গৈ এট! দ্বীপ পালেগৈ৷ সেই দ্বীপটো বৰ আহল বহল আৰু দেখিবলৈ ধুনীয়া আছিল । সেই দেখি তেওঁবিলাকে আৰু কলৈকো যাবলৈ মন নকৰি সাগৰৰ পাৰতে এটি পঁজা ঘৰ সাজি তাতে থাকিবলৈ ললে । কালক্ৰমত সামুদ্রিক জলবায়ু পাই পাৰ্ছিয়ুছ দোপত-দোপে ডাঙৰ হৈ আহিল আৰু অলপ দিনৰ ভিতৰতে মাকৰ সোঁহাত স্বৰূপ হৈ পৰিল। কিছুকাল থকাৰ পিচত এদিন কিছুমান জালোৱাই সাগৰত মাছ মাৰিবলৈ আহোঁতে হঠাতে সিহঁতৰ ডেনেৰ টোকোৰা পঁজাটোলৈ চকু পৰিল । জালোৱাবোৰে ডেনেক ধুনীয়া পোনা একণিৰে সৈতে এনে অসহায় অৱস্থাত সাধাৰণ পঁজা এটাত থকাৰ কাৰণ সুধিলে। ডেনেই সকলো- বোৰ কথা কৈ দিয়াত জালোৱাবোৰে তেওঁক সিহঁতৰ ৰজাৰ ওচৰলৈ লৈ গল আৰু অনেক কৈ মেলি ৰজাৰ আশ্ৰয়তে থাকিবলৈ এটা দিহা কৰি দিলে ৷ লাহে লাহে পাছিয়ুছ ডাঙৰ হৈ আহিল, বয়সৰ লগে লগে লিখা-পঢ়া, তৰোৱাল ঘূৰোৱা, শৰমৰা আদি অস্ত্রবিদ্যাত পাৰ্গতালি লভিবলৈ ধৰিলে । - চাৰি — এই দ্বীপৰ ৰজা পলিডেক্টিছ। এওঁ এজন বৰ দুষ্ট আৰু নিষ্ঠুৰ প্ৰকৃতিৰ লোক আছিল । ডেনেৰ ৰূপত মুগ্ধ হৈ কেনেকৈ তেওঁক তেওঁৰ তিৰোতা কৰিব পাৰিব, তাকে দিনে
