আশাৰ সূতা ফুল সম্পূর্ণ অসম সূৰ্য্য নহুৱল ফুলৰ থিতাতে মৰণ। কিন্তু কি কৰিব তেওতো স ক ন ষাবা বুলি কব নােৱাৰে । অাৰু দেউতা- কফ বা সূৰ্য্য ক ল নেযাব বুলি কেনেকৈ কর । সূৰ্যক তেওঁ নোবা বুলি : লই যে সোব, ঘের বুলি কলেই যে যাৰ এলে কথাতো মইয় দুই দে তেওঁ কথা শুনিব তাৰ নে কি মনে আছে ? সুৰ |ৰত তে তেওঁৰ সিমানখিনি ক্ষমতা না নাই । তে 5ংহ য ক ল পাব। সূৰ্য্যইতো অৰু তেওঁক ভাল নেপায়। সূJই যাক না পায় সেই ভ15[ৱত। তো তেওঁ নহয় । ভৰ বাহিৰে সূৰ্য দেউতাকৰ সাহায্যৰ নিমিত্রে ওলাইছে। এনে স্থলত। সূৰ্যক ৰাখিবলৈ চেষ্ট" কৰিলে নিজ দেউতাকৰ অপকাৰ কৰাহে ইব তাৰ উপৰি সূৰ্যৰ গা বেয়া, হেনহে, তেনহে, এই বুলি কৈ সূৰ্যক লৈ যাবলৈ দেউতাকক কবলৈকো সূর্ণ আপােনা অনি সুনাইছে । তাত আৰু হক-বাধা কৰিলে দেউতাকে তেওক কিবাহে ভাবিব। আৰু এনেধাৰ কথা দেউতাকৰ আগত কবলৈ হলে তেওঁ "ক্রটে" পুৰি থ'ব লাগিব। এইবিলাক কথা ভাবি ফুল ভালাে খিনি বেলি কি কৰিব কি নকৰিব বিমোৰ হৈ আছিল। কিন্তু কোবাল বুদ্ধি সোতৰ আগত ভৈটা সৰহ বেলি ঢিকিব নোৱাৰে। ফুল স্বভাতে বুদ্ধিমতী 6ে1'ক' (ছায়াজী। অৱশেষত তেওঁ দেউতা আৰু সূৰ্যকুমাৰৰ লগত যোৱাটেক স্থিৰ কৰিলে । স্কুলে দেউতাকক কল “ তো, তুমি মােক এৰি যুঙ্গলৈ যাবলৈ ওলাইছা, মই ইয়াত অকলৈ কেনেকৈ ধfম ? সে কৈ লৈ যােৱা। তোমাৰ লগ এৰি তোমাৰ ফুল }ে ?'}} নোৱাৰে। তোমাকে বিপদে পদে দল সদাই তােমাৰ মাসতে একিব।” এই চপ |] শু! বকফুকনে জীয়েকক যান। কবি কলৈ, আই, তই কিয় এনেবোৰ কথা কয় ! মই কত হাবিয়ে,বননিয়ে পর্বতে
