পদুম কুঁৱৰী পাষণ্ডে ফুৰিবলৈ ওলাইছো তালৈনো তই ষাৰ পাৰ নে ? চাবিউফালে ভয়ানক রূণ-বিহ বিপদ, সেই বিলাকৰ মাজলৈনাে ওই বাথনৈ৷ সাহ কৰিব পাৰি নে ? মই নাহেঁমানে দুই ইয়ালে পাক (তি”ৰ একো ভয় নাই । অলপপ ৫২ সেপ, মই সকলোবিংকৰ সুন্দৰ দিহা পোহ। কৰি যাম । ওই এ-। ভয় নকৰিবি । ঈশ্বৰৰ অন্য এইত মই ৰ অন্তু কৰি সোনকালে উভতি প্রাহিম যে, মেরি ই মোর সােণফেৰি* – এই বুদি| ফুলৰ মুখখনি ধৰি ফু ৩ নে pজা। এ বই মৰ । সুফিবলৈ ধৰিলে। ফুলে কিন্তু চকুলে। টুকি অকে কলৈ, – “দেউতা, মােৰ আই নাই, ককাই নাই, 81ই s{Tই, কেও নাই কে র তমি ছ', তুমিও মােক এৰি থৈ যাবলৈ ওলাল' ?” এই কহু গুন। ত্রকে কণীয়। ভোমৰি তেন কঠিন এক মানুহৰ চকু লেৰে চ চুলায় হৈ গল । তেওঁ
- এটি হ{৪ বৰকৈ কৈ ফুক গাত যাব’ল হুকুম দিনে
| আমি আগেয়ে কৈ আহিছে, যে কুলী। =োমেরা বন্ধু ব ল
- # অতি নিৰ প্ৰতিৰ কে পি তেওঁ জুয়েক শ গিত
কমোরা ।। জীয়েৰ কথা? তেওঁ কেতিয়াও পেলাৰ নাৱৰে । সংসাৰৰ সকলো জীৱজ লৈ যিখিনি মৰম লগৰ তেওঁক দিছিল
- ণে খিনি তে সাৰি জানি তেওঁৰ জীয়েক গুন আইফে ভুত
থাপিছিল । নৈ যিমান বছল হর সিমান তৰাং হয় যিনি ঠেক হয় সমান দ হয়। এই প্রকৃতিৰ নিয়ম । মৰমৰো সেই গতিয়েই । বন্ধু রু লৰ মৰমে| ঠেক, সই দেখি দ, গতিকে ফুলেই তেওঁৰ সহ।
