পদুম কুরী ব্রজনাথৰ আশাত ব্ৰজত প্রণ ধৰণ কৰি লা? ছিল । এতিয়া ও এশাৰে এই সৰু সূতাছালিত ওলমিহে আমাৰ সূৰ্য্যকুমাৰ আৰু পদুমকুঁৱৰীয়ে আলকে সংসাৰ-চৰ নিকৰ ভূগি ও জীবন গাৰণ কৰি আছে । তেওঁবিলাক দুইৰো আশা; যেন দুয়ো দুইকে। এবাৰ চকুৰে চাই এই সংসাৰৰ পৰা বিদায় লব পাৰে । এই দশটি সৰু হলেই ভোলা- কন্তু এই পৃথিবীত আৰু একো তু নেথাকে। এই অশাৰ বশ- বৰ্ত্তিনী হৈয়েই পছুমে আজিলৈকে অ চলৰ গাঁথও বি২ বান্ধি লৈ ফুৰাই ও খাব পৰা নাই ; অক শুরুই হাড়ে ছ| লগা সজাৰ Fা প্রাণ-পক্ষীটি সূর্যই উই দিব পঞ্জা খাই । | সূৰ্য্যকুমাৰে যেতিয়া শুনিলে যে বৰফুকনে হদ প্রভৃতিক ধৰি বলৈ স্বয়ং মেদি যাব, তেতিয়াই তেওঁ ফুকনৰ লগত যাবলৈ সংকল্প কৰিলে, পেটে পেটে শ য + প্রাণ পংমক এবার দেখা পাওঁ। বৰফুকৰ আগত মই আপােন অভিপ্রায় জমালত বৰফুকনে বৰ ৰৰে এত সন্মতি প্ৰকাশ কৰিলে এক সূখাই যে তেওঁ স্বই- স্থাতে বিপদত সহায় কৰিবলৈ ওলাইছে এই কথাত তেওঁ বৰ সন্তোষ পালে । সূর্যকুমাৰ যে এজন সাহীয়াল নিভ র পুৰুষ, তবুদ্ধি বৰ- ফুকনে তাক প্ৰধমৰে পা অনুভৱ কৰিছিল, এতিয়া সূর্যকুমাৰৰ এই p|\] দেখি, সেই বিশ্বাস তেওঁৰ মনত ৬াঠ হল । দেউতাকৰ লগত প্ৰাণৰ সূৰ্যাকুমাৰ ঘূজলৈ যাবলৈ ওলাইছে বুলি 19 মাত্রকে ফু9) অস্থিৰ হল । যি সূক এক মূহও ৪ তেওঁ নেদ- থাক থাকিব নোৱাৰে, যি হয় তেওঁই গ্রুপৰ মালা, বি সূর্য। তেওঁৰ চকম মণি হৃদয়ৰ ধন, আচলৰ গাঁথিৰ সাৰ, যি সুৰ। তেওঁৰ ভেকৱ ভাঁজ, পিয়াৰ পানী, হেঁপাহৰ বস্তু, য়ি চকুৰ আগৰ পৰা আতৰিলে ( আই এন্ধাৰ দেখে, এনে সূৰ্য্যটিক বুকুৰ পৰা আতৰাই পঠিয়াবলৈ
