বিদায়। নে বাৰে, হৰদৰ ম'না : সেই দেখি ৰাতি মানুহ-নুহ শুই নিহাল মাৰিলে পদুমৰ ওচৰলৈ মজে মলে গৈ বি বি লৈ গুচি যাবলৈ তে ও স্থিৰ কৰিলে। ম অণি পর্বত কোৱা অৱস্থত নোৱাপাটত পৰি কান্দি- কা; ধন আছে, এনে সময়ত সূৰ্যকৰ লাহে লাহে হাতত- সৰে পবিত-সাৰে এখণ্ডি দুখুজিকৈ আহি তেওঁৰ সেই ঘৰৰ দুৱাৰ- মাপ পই ৰৈ লুকাই তেওঁৰ এই অৱস্থা চাই হাৰ হৈ আছে । দুৱাৰ খুন এধা জপোৱা হৈ আছিল । পদুমৰ গত শনিপাত, কি তেওঁ কুৱাৰ ৰিবলৈ মনত ৰাখিব পাৰে ? এই গল্প বাতি হঠাৎ এজনী যুবতী ক ন * ব্ৰঃ- খােল ই অ ক লৈ নি সংহেৰে ৰা কি বরি দেব, এই কথা। ভাব সূৰ্যমৰ অতি * ফ = হৈ দুৱাৰ মখতে সহ অাছে, তিন্ত সে। মাকলৈ । বাছিরৰ পৰা কোনো সহাৰ দিবলৈ তেওঁৰ সংহ ঈমার। নই। বিশেদাত তুমার এই অৱস্থা দেখি তেওঁ কি কৰিব একো থি কৰিব নো কি ভুগ পৰ। মনু- হই নিচি। হৈ ঠিয় হৈ আছে । | শ5* সে। পুথি সামৰি লৈ নাই ঢিয়ত পুৰ জিমপুত্বের । হাফিং ই। হ তেওঁ “” “সূৰ্য্য” বলি দুবাৰ অ কুত সুহে তিলে । এই মাত ন আ সুকুমাৰ ধৈৰ্য্য ধৰি থাকিব (নাৱাৰি থপ করে “পদুম, পথ, কি হল ? মই আহিছে।” এই বুলি ভাগত =জি গৈ । এ বটত দুপা নি! দুই কুৰ আগত উপস্থিত হেরে! দেখি পটু। বিতি হৈ ৰ্য্যৰ ফা চই চিত্ৰৰ প' ৰ নিচিনা ব গ গল। সুর্য। আগবাঢ়ি গৈ সুবিলে, “পম তে! কি হৈছে ।" " ৰ সকলো চিন্তা চট"। এক মুহুৰ্ত্তৰ নিমিতে পল' ! লজত অর্গা পূৰি শৰ তল ৈ েহলো। ধন্য লাজ বন্য তোৰ
