মেদ। [ ৩৮৮ ) মেলুৰে। মেদ (বি) বেগাই কাম কৰিব নােৱৰ | মেৰু (স.) পৃথিবীৰ মাজ ভাগত বকা লেহেম; ঢেপা, ভালকৈ পাগত। এটা পৰ্বত ওখই ৮৪,••• যােজন, তাৰ চাৰিও ফালে সূৰ্য্য ঘূৰে। মেদেলা (বি) গাৱাল, শকত গাযুক্ত। | মেৰুণ, (স.) বিষ নথকা টেমূনা ; মেটেলি (স.) তেলৰ গে, তেলৰ | গছৰ গাৰ উঠা। পাৰৰ তলিত গােট খােৱা মল। | | মেৰুণীয়া (বি) মেৰুণযুক্ত। মেদেলুস, শএবিধ জুটুলা ক্ষুদ্র গছ। মেটোমেৰেটি (শ) গা কেঁাচাই মে-ধি(স.শ.) গোঁসাই সকলৰ কৰ| আকৌ দীঘল কৰা আৰু লৰােবা তােলা বিষয়। [মেনী।। কাৰ্য্য। মেন (বি)তললৈ ওলমা শিংযুক্ত;ী)। মেৰ-ৰা(স.শ.) ঘূৰণীয়া ঢাৰি, চৰা মেমেধু (স.) ধনিয়া-শাক। মেৰতলী (স. শ.) খোচোনা। মেৰে (বি) ক্ষীণ, দুর্বল। মেল (স. শ.) কোনো বিষয়ৰ আলচ ৰা বিবেচনা কৰিবলৈ একে লগে বহ মে (স.) পাকৰী বা তাৰ নিচিনা লােকবিলাক ; অসম-ৰজাৰ ফুৰী ৰৰ পাক-খােৱ ভাগ; নৈৰ বেকা ভাগ ; গুটি-ধান-থােকা বাঁহৰ বা|| আদিক দিয়া মাটি-মানুহ। ইকৰাৰ ঘূৰণীয়া বেৰ, বাপ। মেলকী (বি) মেলত নিপু, (স.) সুদ্ধ বিচাৰক, মেগত বহি বিচাৰ যেৰ (স.)এবিধ বৰ নােমান | কৰোতা লোকসকল, মেল করা মেৰ ছাগ, ছাগ জাতিৰ জত। | মো (স.) একে লগে পকোৱা দুই | মেলা (স. খা.) আনৰ হতুৱাই মুকলি বা অধিক ভাল জৰীৰ এভাল, | কৰা, আঁচোৰ, আঁচুৰি পৰি- এ কেই-লীয়া এখাৰ মণিৰ কাৰ, ক, (চুলিত খাটে); (স.) এভাল; যেনে, মণি এমেৰা। | মেল, সভা, অনেক বা উলিউ। কার্য। মেৰা । (স.) পা, দুৰিয়া, পাক | মেলানি (স.)ৰিদায়ৰৰ অনুমতি। মেৰিয়া) খুৰা। মেলাহি (বি) মূহল ; গােতাে যে (বি)মেধা , এটা সংখ্যা' নােহােৱা, ( পাত খাটে)। শৰ পাচত যােগ করা যায়; | মেলুৱাই) সেশ) মেলত বহি সােথ যেনে, পাচ মেৰীয়া পষা। | যে ) বা আল-কৰোতা। লোক।
