মাদি। | ( ৩৭৭ ) মাছি (স.) গাখীৰৰ কলহ। | আৰু নিৰুপণ কৰিবৰ কাৰণ মাহৰি ( শ.) চাপৰিত হােন্ত তৰাে- | খােৱ ওখ ঘৰ। মিনুষ্যৰমানপী। লিৰ নিচিনা পাতেৰে এবিধ | মানৱ, (স. শ.) মনুষ্য, শাহ। (বি) কন। মানস্ স, শ.) ইচ্ছা, ৰা। (বি) মাদৈ (স.) ৰজাৰ বৰ বুৰী। । | মনৰপৰা উৎপর।। মামাৰ, (স.) বৰ মাৰকিল; | মানসিক (বি)মনতউৎপ,মনেৰে না। (মৌখিক)। মান (স.) নিষেধ, বাধা। মাধৱ (স. শ.) বি । । যানিমি(স.)এবিং, মিয়া না মাধৱী ) (স. শ. বসন্ত ফালত | মানী কি মৰ্য্যাদা, সন্ত্রা; স মাফৈলতা) সুগন্ধি ফুল-ধৰা এবিধ জো, গীঘৰ সমানে বহল আৰু বনৰীয়া লতা। | ওখ। (স.) সপােৰ লােক। মান্ (স) সম্মান কৰ, সৎকাৰ , 'মানুহ, (স.) মনুষ্য, দুই হাত দুই বহ; বিশ্বাস কৰ। (শ) সম । ৩ৰি যুক্ত থিয় হৈ বা বাক্য বা মৰ্যাদা; ৰোহ, ঠেহ; পৰিমাণ, | অ শ ব্যৱহাৰ কৰা আৰু গে -দেশৰ মানুহ। (স.)। উন্নত হৰ পৰা বুলি বিশে মানােতা, (খ্রী) মানতী। মানুহলি (৩. শ.) মনুষ্য, মাহ মানন ( স) মন কাৰ্য্য। গুণ বা বাৰ। মাননি (স. শ.) দেবতা বা তীর্ণ লৈ ] মাহমুৱা (বি) অত্যন্ত শ অস্থাৰ | আগৰ বা জিয়া ৰ। | | পৰা অলপ চিকোণ হাের; নিচেই মাননী (স.) মানৰ আধ্যা বা দুখীয়া অৱস্থাৰ পৰা অলপ হী | ভিৰােতা। [যােগ্য ।। হােৱা। (যানেলে। মাননীয় (বি) মান্য, সন্ধান্ত ; বিশ্বাসৰ | মানে ক্রি. বি.) পৰিমিতে, কোনাে মান। (স. শ.) মানােতা, সন্ত্রম। এক সময়লৈকে; পৰিমাণে, কি কৰোতা, পতিয়াওঁতা। | | মান হব পাৰে; যেনে, সি পানে মানপী (বি) মাহৰ, মনুষ্য সমীয়; | মাতামাতি (বি) এন এন এন যেনে, মনপী জনম। ত সৈমান কত হয়, খানম (স.) গ্রহ নক্ষত্যাদি। মিল হােৱা। মিতি, বাৰ। গতি, গণি , ইত্যাদি চাবৰ মাতি (বি) সভ, সৈন। (০. শ.।
