ম । ( ৩৬৮ ) মৰ, চৰাই। ম (স. শ.)ব্ৰহ্মাৰ পুতেক আৰু মনুষ্য- | মন্ত্রী (স.) জাক আলচ-দিয়া বিষয়। জাতিৰ আদি পুৰ। মন্তু চৈধ্য | মন্থন (সশ) যখন; ঘোটন। [লেহেম। অনা। মন (বি) বেয়া, নীচ, অধম ; ধী। মনুষ্য (স.*. মাহহ। | মলমতি (বি) দুর্বধীয়া, নির্বোধ। মনুষ্যত্ব (শু.শ.মানুষ্যৰ গুণ ৰা ভাৰ।| মায়ি (স, শ) অপক, অজীর্ণ। মহ(স.শ:এবিধ কল। [গােপনে। | মন্দিৰ (স. শ.) দেৱালয়, মঠ, ঘৰ। মনে-মনে(জিবি)মৌন হৈ, নমকৈ, ম-পাত (বি) চঞ্চল, অস্থিৰ মনমু মনে-মুখে (কি.বি.)মন আৰু বাক্যেৰে | মুখত এক অৰত আন নহৈ; | ম-বঢ়া (বি) ডেও-পা, অলপ কথাতে যেনে, তেওঁ মনে-মুখে এক। | বিবাদ-কৰা, শাসনলৈ ভয় নক। মনােগত, (স. শ.) মনত থকা, মনত | মন-মৰা (বি) বিমর্য, বিন। উৎপন্ন। | মত, (স. শ.) এনা মহুৱে ৰাজ মনােজ (বি)মনেৰে ভাল পােৱা,উত্তম। | কা কাল, ৩০৬৭, ••• বছৰ। মনােনীত, (বি বাছি লোকাল বুলি | মযলগ,(স. শবাং;) টকাৰ সখ্যা গ্ৰহণ কৰা। [ অৱধান। | অপৰেৰে লিখােতে এই শব্দ মনােযােগ, (স.) মন-লগােৱ কাৰ্য্য, ব্যৱহাৰ কৰে, সঙ্কেত মতে (মঃ)। মনােৰং, (স.) বাহু, ইচ্ছা,কামনা। মম (১. শ.) মৌ-শিটা। মনােৰ (স.) সুন্দৰ, উত্তম। মমত) মনােৰ (শ) হেলী, এৰি পানীত (সে. শ.) চেনেহ, মৰমবো । মমতা) হােৱা তিতা শাক। মনােহৰ, (বি)উত্তমমনােৰ। (স.শ) | মময়া (বি) মৰম পােৰা, ভালৰি। মনুহৰ-কল। [নির্ভ। | ময়না “মইনা” চোৱা। মন ভাই (বি) স্থিৰ মনযুক্ত সাহসী, | ময়ুৰ (স. শ. মৈৰা চৰাই। (খ্রী) ময়ৰী। ম (স) দেৱতাক আৰাকা | মৰ(জ. .) হত হ, প্রাণ এৰ; নাশ কাৰ্য ৰা গােক। কোনো উপ- পাতাই যা গছ আদি); যেনে, জেতা বা মাত্মক বশ কৰা | বগৰী জোপা মৰিল । বাট বন্ধ ২ বাক্য;কোনাে পড়বা না।।। বি । মণ শ থ আলট। | মৰ, চৰাই (স. +১ইট। ওড়িয়া কেই
