(XVI । ব, য, এই তিনটা আখৰৰ পাচত থকা ঠাইত হয়; যেনে , তৃণ ইত্যাদি। সেই কেইটা আখৰৰ কোনটোৰ আৰু নৰ মাজত কোনাে ৰ ৰাহ, য, ক, খ, গ, ঘ, প, ফ, ব, ভ, বা থাকিলেও সেই নণ হয়; যেনে, কৰণ, কাৰণ, গ্রহণ, নাৰায়ণ, এৰী, কৃপণ, ইত্যাদি। সতৰপৰা নােলাৱা কোনাে অসমীয়া শব্দৰ ৰায আৰু নৰ মাজত ওপৰত লিখা আখৰ বিলাকৰ কোনাে এটা থাকিলে সেই ন পৰিবৰ্তিত নহয়; যেনে, বৰি স্বনি (মাটি) ৰৰিয়ানী, ময়ািনী, বােৱ, ৰােৱনী ইত্যাদি। কিন্তু সংস্কৃত অপভ্রংশ কোনাে শত পাচত কোৱা নিয়ম নেখাটে, অর্থাৎ তেনে শত তাৰ মূলৰ ন চে ; যেনে, সং গহ, অং গৰিহণা ; সং অহণ (পুল), অং অৰিহণা (পূজা-আদিৰাৰ দক্ষিণ ইত্যাদি। ক,, ত, থ, প. কম, ইতৰ কোনাে আখৰে সৈতে কেবল সৰ যােগ হয়; যেনে, বয়স্ক, খলিত, অত, স্থান, ফটিক, ভ, ইত্যাদি। কিন্তু ই, ঈ, উ, বাউ ৰ পাচত থাক,, প, ফ, বা ম আখৰে সৈতে মাখান। যােগ কৰা যায়; যেনে, নিফ, নিপাপ, ভীষ্ম, পুশ ইত্যাদি ৰা শৰ প “ব”ৰে সৈতে যুক্ত হয় ; যেনে, বাশ বা বাণ” “ট আৰু ৰে কেৱল “য যােগ হয়; যেনে, কই, ইত্যাদি। খ্রীলি, শৰই সদায় দীর্ঘ হয়; যেনে, তিৰী, বাঘিনী, শিয়ালী, ইত্যাদি। কিন্তু সংস্কৃতত গতি, মতি, ৰতি ইত্যাদি কিছুমান ইকাৰাত শলো স্ত্রীলিঙ্গ। সেই বিলাক জীৱনথকা বৰ নাম, এতেকে অসমীয়াত সিহঁতক জীৱলি হে বােলা যায়। উচ্চাৰণ। অসমীয়া ভাষাত অসংযােগ আৰু কোনাে গৰৰ চিনেৰে যুক্ত নােহােৱা এটা ব্যঞ্জন এখৰ অন্তত থকা শাবিলাক ব্যনান্তৰূপে উচ্চাৰিত হয়; যেনে, , পৰ আগ, পাচ, ইত্যাদি তলত লিখা শৰােৰ মাখােন এই নিয়মৰ ৰাজ। সিহঁত কাৰাত; যেনে, নাৰ বাট, পাত, কছ, তার, গা, পাৰ, পল বােকা বা মাছ ধৰা ৰতন), সাপ, কাক, হেৰ, সফ, এঘাৰ, ৰা, তে, পােবােল, সতৰ, অৰ, শ, (ম; ১০০), ন (নতুন ; ৯), কয়লা, হেহৈ,
