পৃষ্ঠা:পঞ্চকবিতা.pdf/১৩

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
[ ১০ ]

নাছিল পার্থিব কোনো অভিলাষ। একমাত্র,
বাঞ্ছিলা পুত্ৰৰ স্নেহভৰ আলিঙ্গন—বাঞ্ছে
সমুদ্ৰ চন্দ্ৰৰ আলিঙ্গন যেনে। ললে বিভু,
সুপবিত্ৰ অশ্ৰু-ধৌত, পার্থিবতা-বিদুৰিত

৭০৷ পুষ্পৰ অৰ্চ্চন৷ হায়, মাতৃ! কৰিলা প্রয়াণ।
ছিলা তুমি আমাসাৰ সাধাৰণ ভূমি; হায় !
হলোঁ যেন এবে আমি বিভিন্ন প্রত্যেক পুত্র,
শুনাত পৃথকে স্থিত মেঘাৱলীৰ সদৃশে।
হলোঁ মই বহির্গত, যেতিয়া গৃহৰপৰা,
প্রবাসৰ পথ ধৰি, তৱ চকু ৰশ্মি হায় !
হল অনুগামী মোৰ বহুদূৰ—অশ্রুপাত
সম্বৰিলা; হলা ক্রমে শোক-অন্ধকাৰ-গর্ভা,
যেনে সন্ধ্যা সূৰ্য-চলনত অস্তাচল-প্রতি।
ক্রমে হল সঙ্কুচিত দেহ মোৰ—ৰশ্মি-ৰেখা

৮০৷ তৱ, স্পর্শিলে পৃথিবী। ই বেলাত জানো হায়!
রুদ্ধ অশ্ৰু ব’লে প্রবলে, অবরুদ্ধা যিরূপে
গঙ্গা হিম-পৰ্ব্বতত, যেবে সুৰগজ গুহা-
দুৱাৰ চিৰিলে দন্তে। ললোঁ এই স্থিৰ ভাব,
স্নেহ আরু সংসাৰৰ নোহে একেলগে বাস।
হায় ৰে! নললোঁ কিয় অমাতৃ-জনম৷ যেবে
ঘোৰ-নিদারুণ বাৰ্ত্তাবহ দেখিলে অনন্ধ
চকু মোৰ, সুনিশ্চল হলোঁ চিত্র-মূৰ্ত্তি যেন,
কিম্বা প্রেত—আবির্ভূত প্রিয়জন-সম্মুখত,
ৰাত্ৰিত দ্বিতীয় নিদ্ৰা পৰিহৰি তোলে ডাক