পৃষ্ঠা:পঞ্চকবিতা.pdf/১২

উপবিষ্টা আছা তুমি, স্নেহ-দেবীৰ পাশত।
কিন্তু, তৱ প্ৰয়াণত, আমাৰ হৃদিত পৰে
নিষ্ঠুৰ শোকৰ ভাৰ; আলোকৰ প্ৰয়াণত
যিরূপে ৰাত্ৰিত পৰে অন্ধকাৰ-ভাৰ। হায়!
নকৰিলে আমাসাৰ ভক্তিপুষ্পু, পদস্পৰ্শ
তৱ। অশ্ৰুধাৰ! হোৱাঁ প্ৰবৃদ্ধ; এতিয়া কৰোঁ
ভক্তিপুষ্প-বিতৰণ—সোঁতত উটাই লই
থোৱাঁ মাতৃ চৰণত। স্নেহাৰ্দ্ৰহৃদয়া! তৱ

৫০৷  নুবুজিলোঁ স্নেহ আমি, মুরূখ-প্ৰধান জন:—
কি বুজিব ব্যৱসায়ী ক্ষুদ্ৰ সংসাৰ নদীৰ,
সমুদ্ৰৰ গভীৰত্ব! তুমি মাতৃ! আদিগুরু–
পদাৰ্থ-শব্দৰ মিল, ভাব-শবদৰ যোগ
শিকালা আমাক; – কিন্তু হায়, কৰিলোঁ বিচ্ছিন্ন
সৰল সম্বন্ধ সেই। স্তন্যরূপে তুমি আহা!
দিলা স্নেহদান;–কিন্তু, হল সংসাৰ-বিকৃত
সিটো। এবে জৰ্জ্জৰিত, অধম সন্তান এই,
সন্তাপ-ভৰত। কৰোঁ প্ৰাৰ্থনা—তোমাৰ শক্তি,
দিয়ে যেন সুজীৱন অপথ-গামীক পুনু।

৬০৷  স্নেহময়ী! স্নেহ হেতু, হায়, তৱ প্ৰয়াণৰ।
এৰিলে তোমাৰ বুকু, যেতিয়া কনিষ্ঠ পুত্ৰ,
কলে ‘আরু উভতি নাহিম’—হলা হে কাতৰা,
যেনে জনা প্ৰবীৰৰ সন্তাপত। অপাঁ পুষ্প
নিত্যে বিভু-প্ৰতি, নোহে কিন্তু বিভূতিৰ অৰ্থে,
অমঙ্গল প্ৰতিকাৰ-মানসে অথবা—আহা!