পৃষ্ঠা:পঞ্চকবিতা.pdf/১৪

[১১]

৯০। যেতিয়া প্ৰহৰী-পক্ষী। নাছিল ভাবনা—কি বা
ভাবনা ভাবিম, নেজানিলোঁ—অন্তৰত মোৰ
নিষ্পাণ শূন্যতা—সাগৰৰ ফেন যেন লঘু,
গণিলোঁ দেহৰ ভৰ। অকস্মাৎ দুঃখৰাশি
প্ৰবেশিলে হৃদয়ত, স্তৰীভূত মেঘৰাশি
যেনে শূন্য আকাশত;-বৰষিলে অশ্ৰুঞ্জল,
দুঃখমেঘ। হায়! যদি হলোঁহেঁতেন নিপুণ
কৰিবলৈ আত্মদেহ-ক্ষয়, মেঘৰ সদৃশে—
আৰোহি আকাশস্থান, বৰ্ষি বৃষ্টিধাৰা। মোৰ
শৰীৰ-প্ৰকল্প হল, ঈষৎ-চঞ্চল জল-
১০০।  ক্ষেত্ৰত সূৰ্য্যৰ প্ৰতিবিম্ব যেনে। ‘বউ’শব্দ
উচ্চাৰণ- পিপাসিত হল ওঠ-ললোঁ স্থিতি
নিৰজন কানন-ভূমিত। উচ্চাৰিলোঁ শব্দ—
মৃদু-স্নেহতাৰে বায়ু-চক্ৰ কৰিলে কম্পিত।
আহা! উপজিল প্ৰতিধ্বনি তাৰ, স্নিগ্ধ শ্ৰুতি-
সুখকৰ। অন্তৰ প্ৰসন্ন হল—যেনে ৰাত্ৰি,
লভি চন্দ্ৰজ্যোতিৰাশি; কিম্বা পুষ্প, হিমপানী-
অভিষিক্ত ঊষা-মিলনত; স্বৰ্গৰ অমৃত-
হ্ৰদৰ কণিকাবাহী বতাস-স্পৰ্শন কৰি,
অথবা নন্দন-পুষ্প। এই জীৱন-কালত,
১১০।  সেই স্নেহ-শব্দ হায়! মাতিম স্বপ্নত মাত্ৰ।
গণিছিলা মোৰ প্ৰত্যাগম-কাল, যেনে মাতৃ,
সন্তানৰ প্ৰত্যাগম-কাল, এৰি পৰদেশ –
হায়! অন্য কি উপমা;—মাতৃ! গণিলা নিজৰ