পৃষ্ঠা:পঞ্চকবিতা.pdf/১১

[ ৮ ]

হে অশ্ৰু! নিহত কিয় হইছা চকুৰপৰা,
নিস্তৰ কণ্ঠীৰ। আমি কিরৰূপে কৰিম হায়!

২০। তোমাৰ সম্মান। শোভা তত্ত্ব বাল্মীকি-চকুত।
মহৰ্ষি কবিতা-ৰত্ন গাঁথিলে অশ্ৰুৰপৰা,
দেখি ক্ৰৌঞ্চ-শৰীৰত শৰ-ব্যাপাৰ। তথাপি,
গাঁথিবলৈ বাঞ্ছোঁ আমি, দুৰ্ব্বল কবিতা এটি।
হে মাতৃ! অজ্ঞৰ লোৱা উপহাৰ, অশ্ৰু-মালা।
নোহোঁ ইন্দ্ৰমালাকৰ;—অশ্ৰুবিন্দু-মণি লই,
গাঁথিলোঁহেঁতেন, হায়, সুশোভিত মুগ্ধ মালা।
ছিলা তুমি সুপবিত্ৰ, নিৰমল স্নেহ ভূমি।
তোমাৰ স্নেহ-চৰিত্ৰ, নোৱাৰে বৰ্ণিব কভু,
মৰ্ত্ত্য জগতৰ কবি। স্বৰ্গত গন্ধৰ্ব্বে গাব

৩০। স্তুতিভাৱে উচ্চকণ্ঠে ৰাজহংস-ধ্বনি জিনি,
সুললিত পদযোগ কৰি৷ কিবা স্নিগ্ধ দৃশ্য!
ৰশ্মিধাতৃ-সৃষ্ট নোহোঁ তুমি ঋতু। শৰীৰত
লভে পদ গূঢ় কান্তি মৃদুতা-মধুৰ। পৰিচ্ছদ
কিবা সবুজীয়া;—দেখি মধুকাল-অধিষ্ঠাত্ৰী
প্ৰকৃতি, নিজৰ শোভা উগ্ৰ গণি পৰাভৱ
মানে। সুপত্ৰ-শোভিত 'হিমলতা' নিৰ্ম্মাণিছে
শান্ত কুঞ্জ। হিমৰস লতাৰ নিসৃত হয়
অশ্ৰু-অনুকাৰী। সেই বিস্তাৰে স্নেহ-স্থলীত,
ধীৰভাৱে কোমল আলোক, এটি কান্তিগ্ৰহ,

৪০। হিমাংশু কুমাৰী যাব–(হিমাংশুৰ অংগু হল,
হায়, সাবধান, জন্মি সূৰ্য্যৰ ৰাজ্যত। ) মাতৃ!