[ ৭ ]
পিপাসিত প্ৰাণ হয় স্নেহৰসপায়ী!
জগত-মৰমে মোৰ আকৰ্ষে হৃদয়!
মৃত্যুধৰ্ম্মী দেহে টানে পৃথিবীলৈ মোক!
আত্মাই আকৰ্ষে, লক্ষ্য কৰি স্বৰ্গলোক!
⸻
অশ্ৰু।
অসমৰ্থ বীণা মোৰ, দিয়াঁ স্বৰ স্বৰ-মাতৃ!
বজোৱা কচ্ছপী তযু। পাতাল-হৃদি-স্বৰৰ
দেৱ-সূক্ষ্মসূক্ষ্ম ভেদ, কামনা-অতীত মোৰ।
আবৃত হৃদয় সেই, স্থূল সংসাৰ চক্ৰত
শব্দ-নাশী আবৰণী আহি। সংসাৰী হৃদিত কঁপা,
মাতৃ-বিয়োগৰ শোকস্নেহ-স্বৰ দীনরূপে ফুটাবলৈ,
লভোঁ যেন সামৰথ, (এইমাত্ৰ ক্ষুদ্ৰ আশা,)
তযু বীণাধ্বনি শুনি। হে প্ৰভু মহতী-পতি!
স্বৰ-মন্ত্ৰী! বিশ্ব মুগ্ধ সাঁতোৰে পবিত্ৰ স্নেহ
১০। তোমাৰ বীণাত। ধৰি কৃপা-বীণা, ৰিণি ৰিণি
বজোৱাঁ ক্ষনেক এটি স্বৰ-মিলনৰ সোঁত।
মাতৃ! স্নেহশীলা তুমি; কাতৰ পুত্ৰৰ প্ৰতি,
দিয়া শব্দ-শক্তি। তৱ শক্তি ব্যাপিত সৰ্ব্বত্ৰ;
আদৰ্শ স্নেহৰ ছবি, অস্নেহী মৰ্ত্ত্য লোকত।
পুত্ৰ-প্ৰাণা! কুপুত্ৰক নকৰিবা ঘৃণা-দূৰ।
দিয়াঁ স্নেহবেথা-আলো, তোমাৰ স্নেহ-ঐশ্বৰ্য্য
দেখোঁ যেন আমি দৃষ্টিহীন। মন্দাকিনী-কন্যা
