চঃ—আগ্নেয় কাঁচৰ কথা কৈছ হ’বলা?
বুঃ—ঠিক, কেৰাণীয়ে যেতিয়া ডিক্ৰী লিখে, সেই কাঁচ এডোখৰ আনি কাকতৰ ওপৰত সূৰ্যৰ তাপ পেলাই দিলেই সকলো ভস্ম হ’ব।
চঃ—সজ, সজ, পকা বৃদ্ধি। বাক, আৰু এটি প্ৰশ্নৰ সমিধান দেচোন। তই জানিবা দেৱানীৰ পদকীয়া, তোৰ পক্ষে কোনো সাক্ষী নাই। কি উপায়েৰে সাৰিবি?
বুঃ—অতি সহজ। মোৰ মোকৰ্দমা উঠাৰ আগতেই ডিঙিত ফাঁচ দি মৰি থাকিম।
চঃ—অবোধ! তোৰ লগত আৰু নোৱাৰো। এনে অবুজ বুঢ়া আৰু দেখা নাই। যা গুচি যা।
বুঃ—ওঁ, ওঁ! মোৰ কি গতি হ’ব? পূজনীয় ডাৱৰ, মোক উপায় দিয়া।
ডাঃ—তোৰ যদি বয়স পোৱা ল’ৰা থাকে, তাকেই বিদ্য| শিকিবলৈ পঠিয়াই দেগৈ।
বুঃ―ল’ৰা এটি আছে, কিন্তু সি নিশিকে।
ডাঃ—তই চাই আছ?
বুঃ—কি কৰিম, ল’ৰাকো বলে নোৱাৰো, মাকো আৰু নগৰৰ মহিলা। আকৌ এবাৰ চেষ্টা কৰি চাওঁ, কথা নুশুনিলে ইবাৰ ঘৰৰপৰা খেদিম।
ষ্ট্ৰেপ্ চিডিয়াছে ঘৰলৈ আহি ল’ৰাক কাবৌ কৰিব ধৰিলে। ল’ৰাক কথা শুনোৱা টান। ল’ৰাই ক'লে, “পিতাদেও, জ্যুচ্ দেৱতাৰ নাম লৈ কৈছো, আপোনাৰ মূৰৰ বিকাৰ ঘটিছে।”
বুঢ়াই মাত লগালে—— এয়৷ কি অঁকৰা! জ্যুচ্ দেৱতা?
ল’ৰা—আচৰিত হ’ল যে?
বুঃ—তই দেখো জ্যুচ্ দেৱতাৰ কথা কৈছ। জ্যুচ্ বোলা কোনো নাই।
লঃ—এইখন মূৰ্খালি কোনে শিকালে?
বুঃ—চক্ৰেটিছে।
