বাঃ—পিয়াদাৰ চমনে মোক কামুৰিছে, বোপাটি, বৰকৈ কামুৰিছে।
পুঃ—ভাল, ভাল আকৌ এটোপনি মাৰি লওঁ।
বাঃ—শু, শু, ধাৰৰ বোজা ডাঙৰ হৈ মোৰ মূৰতেই আকাশী সৰগৰ দৰে পৰিল। হতচিৰী যাওক, সেই ছোৱালী চোৱা কন্যা ঘৰপতাজন, যি তোৰ মাৰক বিয়া কৰাই দিলে। খেতিয়কৰ ল’ৰা, কি সুখেৰে পামত দিন নিয়াইছিলো, মৌৰ বাহ পাৰি, ছাগলী ৰাখি, লাওপানী খায়। পিছত বিয়া কৰিব পালো মেগাফ্লিচৰ ভতিজা ছোৱালীজনী—মই হ’লো খেতিয়ক, তাই হ’ল ধুন পেচ মৰা নগৰৰ মহিলা। ল’ৰা উপজিল, বুজন হ’লত তাই ল’ৰাৰ কাণ ছুৱাব ধৰিলে। “অ’ সোণপাহি, ডাঙৰ হ’লে তোৰ আতা-দেউতাসকলৰ দৰে ৰথ ডকাই ফুৰিবি, বহুমূলীয়া সাজ পিন্ধিবি।” মই কওঁ, হেৰ বোপাটি ডাঙৰ হ’লে খাৰুৱা কাপোৰ পিন্ধি মোৰ দৰে ছাগলী খেদি ফুৰিবি।” মোৰ কথা শুনিলে ক’তা! ছাগলী খেদিব থাওক মোকহে খেদাই লৈ ফুৰিব ধৰিছে। যাওক, যাওক, মোৰ কথা শুনে যদি বিপাঙৰ হাত সাৰিবলৈ বুদ্ধি এটি সাজিছো! তাক জগামনে? (কোমল মাতেৰে) বোপাইটি, অ’ ফিডি বোপাইটি?
পুঃ—কি হৈছে পিতাদেও?
বাঃ—চুমা এটি খাওঁচোন, আৰু হাতখন আগবঢ়াই দে!
পুঃ—কিয়, কিয়, দিছো।
বাঃ—এয়া তই মোক ভাল পাৱনে?
পুঃ—“অশ্বপতি” দেৱতাৰ শপথ।
বাঃ—তোৰ অশ্বপতিৰ নাম নল’বি। অশ্বপতিয়েই মোক খালে। তই যদি মোক ভাল পাৱ মই যি কওঁ কৰ।
পুঃ—কি নো?
বাঃ—তই কৰিবি তেনেহ’লে?
পুঃ—“সুৰাপতি”ৰ শপথ কৰিম।
বাঃ—–সৌৱ৷ পঁজাটো দেখিছনে?
