এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
[২৩]
ন-বোৱাৰী
মানিকীৰ প্ৰবেশ।
মানিকী— বৌ দেউ! আইয়ে মাতিছে।
লাবন্য— ব’ল, গৈছো। আইদেউৱে ভাত খাইছেনে?
মানিকী— খাই উঠিব এতিয়া।
লাবন্য— তয় খালি নে?
মানিকী— মোৰ দুসাজি পৰিল, দেউতা সকল লগত ভাত, তাৰ আগেৱে আই দেউৱে সৈতে জলপান।
লাবন্য— মোলৈ বহুত ভাত বাঢ়ে অনাহকত পেলনি যায। ভোক লাগিছে যদি ভাত দেগৈ; আকৌ খাবি।
(দুইৰো অগা পিচাকৈ প্ৰস্থান)
চতুৰ্থ গৰ্ভাঙ্ক।
ভাত খোৱা মজিয়া।
[সুভদ্ৰা আৰু স্বৰ্ণই চৰিৱাত মুখ ধোৱে। ]
সুভদ্ৰা— স্বৰ্ণ! চৰুৰ পৰা ভাত নুলিৱালেও হব। তোৰ পাটৰ গাল, বোপাৰ পাটৰ সেই গাল মোৰ পাটৰ এই গালকে ভৰাওক হে। আঞ্জাও সেই বাতিটোৰ বাতিয়েই হব। নহলেও চৰুতো নাই।
স্বৰ্ণ— আঁতিব; ময় গোটাও, তুমি মুখোধোৱা।
(গোটায়)
