বৃথা চিন্তাৰ বৃথা ফল।
কোনো এখন গাঁওত স্বভাব কৃপণ নামে এজন ব্ৰাহ্মণ আছিল। তেওঁ শিক্ষা কৰি কিছুমান চাউল আনি এটা কলহত ভৰাই তেওঁৰ বিছানাৰ ওপৰতে আৰি থৈচিল। এদিন শুবলৈ যাওতে শুই শুই সেই কলহটোলৈ চাই ভাবি আছে যদি কেতিয়াবা আকাল পৰে তেন্তে এই চাউল কলহ বেচি এপোণ কড়ি লম। সেই কড়িৰে দুজনী ছাগলী কিনিম সেই ছাগলীয়ে ছমাহে ছমাহে পোৱালী দিব। যেতিয়া পোৱালী বহুত হব তেতিয়া সেই ছাগলী বিলাক বেচি গৰু কিনিম। আকৌ গৰুৰ পোৱালী হৈ সৰহ হব, তাক বেচি মহ কিনিম। মহ সৰহ হলে তাক বেচি ঘোড়া লম। পাছে যেতিয়া ঘোড়া অধিক হব তেতিয়া সেই ঘোড়াৰে কিছু মান বেচি ধন সোণ ইত্যাদি মূল ধন কৰিম।
মোৰ ধন ঐশ্বৰ্য্য দেখি কোনো ধনবান মহন্তে তেঁওৰ ৰূপবতী কন্যা আনি ঘৰতে বিয়া দিব। সেই কন্যাৰ লৰা হলে তাৰ নাম সোমেশ্বৰ ৰাখিম সি যেতিয়া বহুকা আঠু কঢ়া হব তেতিয়া ঘোড়াশালৰ পাছ ফালে পঢ়ি থাকিম। সেই সময়ত সোমেশ্বৰে মোক দেখা পাই মাকৰ কোলাৰ পৰা নামি ঘোড়াৰ ওচৰেদি মোৰ ওচৰলৈ আহিব। মই খঙ্গ কৰি ব্ৰাহ্মণীক কম লৰাটী নে? তেঁও গৃহকৰ্ম্মত অবসৰ নাপাই মোৰ কথাত বৰ কাণ নকৰিব। তাতে মই উঠিগৈ ব্ৰাহ্মণীক লাথি মাৰি দিম। এই বুলি ভাবি থাকোঁতেই যেনে লাথি মাৰিছে তেনে কলহটোত পড়ি কলহটো ভাঙ্গি গৈ চাউল খিনি নষ্ট পালে। ব্ৰাহ্মণে বৃথা চিন্তা কৰাত যি অলপ সম্পত্তি আছিল সিও হানি হল।
