আজিও যে জীয়াই আছোঁ। হয়তো তোৰ এই মুখখনি চাই আৰু তোৰ মাকৰ সেই অন্তিমৰ আজ্ঞা আষাৰ পালন কৰিবলৈ।
ৰেণু—তোমাৰ কি ইমান দুখ ককাই? মোৰ বৰ বেজাৰ লাগে যে মোক লৈয়েহে তোমাৰ যত দুখ। মই নোহোৱা হলে তুমি য’তে ত’তে যেনে ভাবে মন যায় অকলশৰে ফুৰিলাহেতেন। একো চিন্তা নেথাকিলহেতেন।
লেহে--তোৰ কাৰণে দুখ আই! তোৰ কাৰণে মই যে স্বৰ্গ সুখ পাই আছোঁ। তোৰ মুখ চাই মই বুকুৰ যি পোৰণি সহি আছোঁ। তই কি বুজিবি আই? তোৰ মুখকে চাই আজিও এই ৰাক্ষসহঁতৰ চাকৰি কৰোঁ। এমুঠি পেটৰ ভাতৰ কাৰণে আজিও ৰাক্ষসৰ ঘৰৰ লিগিৰা। কি বুজিবি আই, কি জুই এই বুকুত দিনে নিশাই জ্বলিব লাগিছে।
ৰেণু—তোমাৰ কি ইমান দুখ মোক কিয় ইমান দিনে কোৱা নাই ককাই? মই কিজানি তাৰ অলপমাননা তোমাক পাহৰাই ৰাকিব পাৰিলোঁহেতেন।
লেহে—বহুত পাহৰাই ৰাখিছ আই। তোক এতদিনে কোৱা নাই জানোছা তয়ো ভাগৰ ভাগী হৱ। তোৰ দুখ পাতলাওঁ চাৰি কিজানি বঢ়াওঁ এই আশঙ্কাতে তোক কোৱা নাই ৰেণু। আই মোৰ, ইহঁত ৰাক্ষস। উস্। কবলৈকো বুকু ফাটি যাব খোজে। একেটা লৰা--মোৰ ককাইৰ-- সৰুতে মাউৰা সি--তুলি লৈছিলো—নিজৰ পেটৰ পোৱালিটিৰ--দৰে। সিয়েই আছিল মোৰ পো, মোৰ বুকুৰ কলিজা।
