দেউতা পালে মন দুক অব বাবি কোৱা নাই। কিমান দিন কম্ ক’ম্ এই বাবি পেটত লুকাই ৰাকিছে। আজি তুৰ কং দেকি পাইছে! আজি ক’ম্! দেউতা পালে কেদি দিয়া ৰজাটোকে কাটিব না পায় আমাৰ কিমান দিন ওৱা নাই কোৱা নাই—একু নাই। দেউতা পালে জানি পালে কিয়ানি কং অব কিয়ানি বেজাৰ অব য়েই দেকি এদিন মনে মনে তাকে কাটিম বুলি যাইছে! তাতে উনি পালে কোলমাল। আমাৰ কাটিব নেলাকিলে চেংলুং, তাকে তাৰ মন্ত্ৰী পালে বিকয়া পালে কাটি তলে।
নঃ কুঃ--উস্--কি কলি খুণবাও! স্বৰ্গদেও নাই। উস্ স্বা--মী–-গু--ৰু চৰণ--তল—ত-ঠা--ই দি--বা--(মৃত্যু)
চেংলুং--আই! আই।
[ মাকৰ ভৰিৰ মাজত মুখ লুকাই কান্দে ]
লুকু--দেউতা--দেউতা।
[ নগাকুঁৱৰীৰ গাত পৰি কান্দে ]
খুণবাও—অঃ আমাৰয়ে দেউতা পালে মাৰিলে! দেউতা বাল আছিলে—আমাৰ এই কতা নকলে দেউতা বাল তাকিলে অয়! চেংলুং! চেংলুং! অউ জাতি ল! মুৰ বুকুতে বউৱা—দে—দে দেউতা পালে আমাৰএ মাৰিছে। উ-- কি কৰিলে আমাৰ কি কৰিলে।
[ বুকুত ভুকুৱাই কান্দে]
চেংনুং--আই! অভাগিনী আই মোৰ! গলা! ৰাক্ষস স্বামীতো ইমান ভক্তি তোমাৰ আই! পিতা! পিতা-
