আমাৰ দেও অমান মানি আছে। তাৰ পালে পৰ্পত লৈ নিপ কুজিছে—আমাৰ আটাই মানু দেউতা পালে আনি দিছে নয়! ইআঁতি আটাই পালে দেও নিলে ইতিয়া লুকুয়ে অকল তাকিছে। লুকু দেউতা পালে কিমান মৰম পায়! তুৰ পালেও লুকু কুব মৰম পায় চেংলুং! দেউতা পালে আমাৰ ইমান দিন কাত্ আত্ দিয়া নাই নয়! অঅম পালে তাৰ কেদি দিয়া দিনতে তাত পৰা আমাৰ ওৰা পুকি আনিছে। ইয়াতে তৈছে। য়েই দিন এ আমাৰ নোৱাৰে দেকি দেউতা কাতে চুই পাইছে। য়েই দেকি আমাৰ পাপ অইছে-আমাৰ দুকি পালে আপ্ কাইছে আমাৰ গৰমাণু দেও নিছে।
চেংলুং--বুবু। এতিয়া তহঁতৰ নগাই মোক সহায় কৰিবনে? মই আহোমৰ লগত ৰণ দিম। যি ৰাক্ষসে মোৰ আইৰ এনে দুৰ্গতি কৰিছে তাক তিলতিলকৈ কাটি মোৰ আইৰ এই যন্ত্ৰণাৰ প্ৰতিশোধ লম।
নঃ কুঁৱৰী--বাছা মোৰ তেনে কথা মুখতো নানিবি! মহাপাপ হব!
চেংলুং--মহাপাপ! পাপীক শাস্তি দিলে মহাপাপ! ই আকৌ ক'ৰ বিধান আই। বুবু?
খুণবাও—চেংলুং! তুৰ লকতে দেউতা লকতে আটাই পৰ্পত নকা মৰিপ আয়িব! আটাই মানু ৰণ দিব। ইতিয়া আৰু য়েই ৰণ নালাকে চেংলুং! তাৰ পালে তুৰ যিমান কং চেংলুং আমাৰ ইমান কং! ইমান দিন কাৰ পালে কোৱা নাই!
