এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১ম দৃশ্য]
২০৫
নগা কোঁৱৰ
[ কণচেঙৰ প্ৰবেশ ]
কণচেং—এইয়া ইয়াতে! কলৈ পলাবি ভীৰু? অস্ত্ৰ ল!
তুৰ্ব্বক—তেন্তে কাফেৰ-
[ দুয়োৰে যুদ্ধ। কণচেঙে তুৰ্ব্বকক জাঠিৰে শালি মাটিত পেলাওতেই পিছফালৰ পৰা কাছিতাৰা সোমাই—কণচেঙলৈ তৰোৱাল ডাঙাতেই খুণবাওৰ জাটিয়ে কাছিতাৰাক শালি থয় ]
তুৰ্ব্বক—ই—য়ে—খো—দা
[ মৃত্যু]
কাছি—উ—স [ মৃত্যু ]
খুণবাও—তই নঅয়—মই মাৰিম। ইমান কেদিছু—তুকে কিয় মাৰিব দিম!
[ কণচেং উঠি খুণবাওক দেখিব লাগে ]
কণচেং-বুবু—তই! তই মোক গুপ্ত ঘাতকৰ হাতৰ পৰা ৰক্ষা কৰিলি।
খুণবাও—পাইচুঁ ইমান কেদি পাইচুঁ! তাকে তুকে মাৰিব দিয়া নাই! মই মাৰিব ৰাকিছে। জাতি ল! যুজি পা—মই তুকে জাতি দৰিব ইকাইছে—মুৰ লকতে যুজি পা—মুৰ আততে মৰি পা।
কণচেং—কি কৈছু বুবু—লুকুৰ কথা ক! লুকু ভালে আছে?
খুণবাও-হাঃ হাঃ লুকু! লুকু কতা উদিছে তু! লুকুক কাই আয়ি আক’ লুকু কতা উদিছে তুৰ!
