পৃষ্ঠা:নগা কোঁৱৰ.djvu/১২৬

১১৬

[৩য় অঙ্ক

নগা কোঁৱৰ

 চাওঁ বাট এৰ্, মোক যাব দে নাগিনী!
 লুকু—নায়িবি! আৰু আক্ বাৰিলে এই দেনু লকতে মাৰিম। নায়িবি গূৰি যা—কুছি যা।
 ৰতি—মোক যাব নিদিয় কিয় মিতিনি? মইতো তহঁতৰ একো অন্যায় নকৰোঁগৈ।
 লুকু—কি টিকনা আছে, তন্​তৰ অঅম মানু একু অজাত নাই।
 ৰতি—সজাত নাই বুলিছ মিতিনি। কিহত সজাত নোহোৱা পালি? বাৰু মই যদি বলেৰে গুছি যাওঁ, তই অকলে অকণমান নাগিনী ছোৱালী এজনীয়ে মোৰ দৰে মতা মানুহে এটাৰ কি কৰিবি?
 লুকু—তুৰ দৰে মানু মই অকল অলে দহজনী কেদিব পাৰিব কাবৰু?
 ৰতি—তুৰ চকুত দোষ আছে আজলী নাগিনী। ইমান ডাঙৰ ভুল তোৰ কেনেকৈ হ'ল। মই মতানে তিৰোতা চিনি নেপোৱা হলি?
 লুকু—আমাৰ চকু অলে তিক আছে দে। তুৰ পালে মতা মানু জানিলে আমাৰ অলে ইমান আয়িবই তুকে নিদিয়ে। অউ তাত পৰা কেদিলেয়েতেন কাবৰু?
 ৰতি—[ স্বগতঃ ] সৰ্ব্বনাশ! এই মোক কেনেকৈ চিনিলে? [ প্ৰকাশ্যে ] তইনো কেনেকৈ জানিছ মই যে মতা মানুহ নহয়।
 লুকু—তুৰ নাম কি কাবৰু?