( ৪২ )
ব্ৰহ্মাণ্ড ভিতৰে মহা মহন্তত বাজে।
চল পৰি আৰে তোক দিলোঁ সামৰাজে॥ ৪১১
শঙ্কৰ বদতি দেবী শুনিয়ো পাৰ্ব্বতী।
বৰ পায়া কলিৰ হৰিষ মন আতি॥ ৪১২
তাৰ থম গমে তিনি যুগ বহি গৈল।
শুনা আতপৰে সতী যেন কথা ভৈল॥ ৪১৩
অনন্তৰে মুনিগণে পুছিলা ব্ৰহ্মাত।
কোন মহা জ্ঞান দেৱ কহিয়ো আমাত॥ ৪১৪
মহাত্মা যোগৰ কহিয়োক যেন নীতি।
সবে মুনি সমূহৰ হুয়া আছে মতি॥ ৪১৫
কোন অনুক্ৰমে আত্মাপৰ জ্ঞান চয়।
কেন মতে মহাযোেগ জ্ঞান অভ্যাসয়॥ ৪১৬
যাহাক জানিলে লোক হৱয় অমৰ।
পৰম জ্ঞানৰ কাৰ্য্য কৈয়ো সাৰোত্তৰ॥ ৪১৭
শুনিবাক ইচ্ছা দেৱ কহিয়োক সাৰ।
সিদ্ধ শৰীৰতে আমি কৰোঁ প্ৰতিকাৰ॥ ৪১৮
এহিমতে বহু বাৰ কৰন্ত পুছন।
শুনি প্ৰজাপতিৰ সঙ্কোচ ভৈলা মন॥৪১৯
মনে মনে গুণিয়া বিৰিঞ্চি নপাৱয়।
আত্মা জ্ঞান সম্বন্ধত মনো নোচোৱয়॥ ৪২০
কতোক্ষণ মানে মৌনে ৰহিয়া আছন্ত।
বৈলক্ষিত ভাৱে আৰু কিছু নোবোলন্ত॥ ৪২১
হৰিক চিন্তিয়া আছে মহা যত্ন হুই।
দেখি মুনি সবে অন্যো অন্যে নিৰেক্ষই॥ ৪২২
