( ৪১ )
এহি মতে দুৰাচাৰে ৰাজা হুয়া আছে।
তাৰ মুখ চাহি ব্ৰহ্মা মাতিলন্ত পাছে॥ ৩৯৯
বিৰিঞ্চি বোলন্ত শুন কলি দুষ্ট চিত্ত।
দিলো থান ৰাজা হুয়া থাক পৃথিবীত॥ ৪০০
যত ধৰ্ম্ম কৰ্ম্ম বেদ তন্ত্ৰ মন্ত্ৰ চয়।
সবাহাৰে অধিকাৰী হইবি নিশ্চয়॥ ৪০১
সবে পূজা দ্ৰব্য যত তোহোৰ কালত।
নাহি কিছু ফল সবে কৰে মানে যত॥ ৪০২
একে মাধৱৰ নাম কীৰ্ত্তনত বাজে।
আন যত ধৰ্ম্ম কৰে পাইবি সামৰাজে॥ ৪০৩
হৰি নাম কীৰ্ত্তনত নাহিকে বিঘিনি।
তাত দ্ৰোহ আচৰিলে মৰিবি আপুনি॥ ৪০৪
অন্ত্যজ চণ্ডাল যদি হৰি পৰায়ণ।
তাঙ্ক মান্য কৰিয়া থাকিবি সৰ্ব্বক্ষণ॥ ৪০৫
বাহৃয় গুণিয়া যদি হোৱে বিপ্ৰগণ।
হৰি নাম শ্ৰৱণে কীৰ্ত্তনে নাহি মন॥ ৪০৬
তাতো তোৰ অধিকাৰ দিলোহো সম্প্ৰতি।
শুনা কহো তোত আৰু অপৰ যুগুতি॥ ৪০৭
একান্ত বৈষ্ণৱ সব আছে সংসাৰত।
একান্ত শৰণে নাম নেৰয় মুখত॥ ৪০৮
তাসম্বাক যদি মন কষ্ট দেস আতি।
সত্যে সত্যে কহো তেবে যাইবি অধোগতি॥ ৪০৯
বাৰাণসী আদি সবে ধৰণী মণ্ডল।
সবাহাৰে অধিকাৰী তোৰ কৰতল॥ ৪১০
