পৃষ্ঠা:দীপিকা ছন্দ.djvu/৪৪

( ৩৮ )

পাষণ্ড কলা

জুমুৰি

শুনা দেবী মহামায়া মহা গোপ্য কথাচয় ভাৰত বৰিষ মাজে বিপ্ৰ বাক্যে মোহ হুই হংস ছাগ বলি কৰি তুমি গতি দিবা বুলি পৰম ঈশ্বৰ দেৱ তোমাকেসে ধ্যান কৰে দুৰাচাৰ বিপ্ৰগণ ইহলোকে ধন জন এহি আশা দৰশাই মোৰ নিজ ইষ্ট দেৱ তাহান কিঙ্কৰ আমি তোমাক স্বতন্ত্ৰ মানি বৌধ বিপ্ৰ বাক্যে থাকি তযু দীক্ষা দিবে টানি বিৰিঞ্চিৰ মনস্তাপ কলিকালে বিপ্ৰগণ বেদ অৰ্থ পৰিহৰি পাষণ্ড আগমে চিত্ত

তুমি মোৰ নিজ জায়া। তোমাত বেকত হয়॥ ৩৬৬ নষ্ট যাবে সাম ৰাজে। কাৰো একো গতি নুই॥ ৩৬৭ তোমাৰ নামক স্মৰি। লোকত কহৱৈ তুলি॥ ৩৬৮ তাহাঙ্ক নকৰে সেৱা। তোমাক পূজয় নৰে॥ ৩৬৯ আশা দিয়া লোভাই মন। পৰলোকে স্বৰ্গস্থান॥ ৩৭০ তোমাৰ পূজাক চাই। হৰি পাৱে কৰো সেৱ॥ ৩৭১ নিচয়ে কিঙ্কৰী তুমি। পূজে দুৰাশয় প্ৰাণী॥ ৩৭২ তোমাৰ নামক ডাকি। বোলে অলৌকিক বাণী॥ ৩৭৩ পায়া আছে বিপ্ৰ শাপ। বৌধ কামে কৰে মন॥ ৩৭৪ জীবিকাক মনে কৰি। ধন জন ভাৰ্য্যা বিত্ত॥ ৩৭৫