( ২৭ )
চল্লিশ বৎসৰ মানে শস্য বৃষ্টি নাই।
দেৱতা মনুষ্য মানে সৱে নাশ যায়॥ ২৫৫
যত মানে দ্ৰব্য তাক ধৰণী গিলিল।
দেখি মহা ঋষিগণে তাক সংহৰিল॥ ২৫৬
তাৰ দেহা হন্তে পৃথু নামে অৱতাৰ।
ভৈল মহাৰাজা চৈধ্য ভূবনতে সাৰ॥ ২৫৭
চল্লিশ বৎসৰ বৃষ্টি নাহি পৃথিবীত।
ৰাজাৰ অধৰ্ম্মে দুখ ভৈল পৃথিবীত॥ ২৫৮
পাছে পৃথু ধৰণীক ধৰিয়া দুহিলা।
চৈধ্যয় লোকৰ বস্তু সবেয়ো লভিলা॥ ২৫৯
মহা মহা যজ্ঞ দানে হৰি তুষ্ট ভৈলা।
তিনিও লোকক লক্ষ্মী আবৃত কৰিলা॥ ২৬০
সাতো দ্বীপা পৃথিবী পালিলা পৃথুৰায়।
বান্ধিলেক সিন্ধু গড় যশস্যা বঢ়াই॥ ২৬১
অৰ্চ্ছি নামে ভৈলা তান প্ৰিয়া পটেশ্বৰী।
প্ৰজাক পালয় পুত্ৰবতোধিক কৰি॥ ২৬২
ৰাজ্যত নাহিকে শোক দুখ চিন্তা ভয়।
ঘৰে ঘৰে সবাৰে অচল লক্ষ্মী হয়॥ ২৬৩
এহি মতে পৃথুৰায় ধৰণী পালিলা।
সত্তৰি হাজাৰ মানে বৰিষ আছিলা॥ ২৬৪
শুনিলাহা দেবী কহিলোহোঁ যেন ঠান।
দুষ্ট ৰাজা ভৰে তল যায় মহীখান॥ ২৬৫
আৰু দুষ্ট মহীপাল মৰি গৈল যত।
সবাকো কহিলা হবে গৌৰীৰ আগত॥ ২৬৬
