পৃষ্ঠা:দন্দুৱা দ্ৰোহ.pdf/৮৪

 মহীৰাম – বাৰু পদুমি! তুমিয়েই কোৱাচোঁ মোৰ নো তোমালোকৰ ঘৰত সদায় নিষ্কৰ্ম্মা হই পেট পুহি থকাটো জানো উচিত।
 পদুমী—কিয়? আমাৰ ঘৰতনো তুমি নিষ্কৰ্মা হইহে আছা নে? তুমি দেখোন খুড়াৰ লগত, পিতিৰ লগত। খেতি-খামাৰৰ কামত, ঘৰ-দুৱাৰৰ কামত সহায কৰা। আমাৰ ঘৰেই জানো তোমাৰ ঘৰ নহয়!
 মহীৰাম—-অৱশ্যে পদুম! তুমি সঁচাকৈ কইছা; কিন্তু তথাপি মোৰ মনে দেখোন কয় যে মই এতিয়া ডাঙ্গৰ হৈছো। এতিয়া মোৰ পক্ষে নিজে এখান সংসাৰ পাতি ঘৰ গিৰস্থি কৰা উচিত; নহয় জানো?
 পদুমী—অৱশ্যে উচিত হয়। কিন্তু সেই বুলিয়েই জানো তুমি আমাৰ ঘৰ এৰি যাব লাগে? আমাৰ মায়ে দেখোন পিতিক মাজে মাজে কই থাকে—আমাৰ যেতিয়া নিজৰ লৰা নাই তেতিয়া আমি এটা মেল পাতি যজ্ঞ পাতি মহীৰামকে পো বুলি লোৱা উচিত”।
 মহীৰাম —তোমাৰ পিতিয়ে কি কয়?
 পদুম—পিতিয়ে “সদ্যহতে মই একো থিৰ কৰা নাই “এইধাৰ কই মনে মনে থাকে”।
 মহীৰাম—“বাৰু পদুম! মই কথা এটা শুনিছোঁ; সেইটো সঁচানা? ”

 পদুম—কি কথা?
 মহীৰাম—মই শুনিছোঁ। এই বেলি বহাগৰ বিহুত হেনো