পৃষ্ঠা:দন্দুৱা দ্ৰোহ.pdf/৬৭

       পৰামৰ্শ অনুসৰি কাম আৰম্ভ হল। হৰদত্তই চাৰিউফালৰ পৰা খোৱা বয়বস্তু গোটোব ধৰিলে। পুব-বাস্কা, উত্তৰবাস্কা, পাণ্ডুৰি বৰিগোগ ইত্যাদি পৰগণাৰ চৌধাৰীসকলৰ ঘৰে ঘৰে নিজে গই ভাৰসা জনালে। সকলোৰে পৰা ধান, চাউল, মাহ, মুগ, তেল, ঘিউ, গুৰ গোটালে। উত্তৰ পাৰৰ সমস্ত ব্ৰাহ্মণ পণ্ডিতসকলক নিমন্ত্ৰণ কৰিলে। নিমন্ত্ৰিত সকলৰ থকা মেলাৰ অৰ্থে প্ৰায় আধা মাইল যুৰি অলেখ বাহৰ সজালে। বয়-বস্তু জমা ৰাখিবৰৰ নিমিত্তে নতুনকৈ কেইটামান ভড়াঁল সজালে। বাবে বাবে মানুহ নিযুক্ত কৰিলে। পূবপাৰ, হাজো, মদাৰতলা, বাইহাটা, দক্ষিণ বৰক্ষেত্ৰি, নলবাৰি ইত্যাদি সকলো ঠাইৰে নিজৰ কলিতা জাতিবৰ্গক নিমন্ত্ৰণ কৰি নি কাৰবাৰি পাতিলে। সমস্ত আয়োজন অতি সুন্দৰকৈ কৰিলে।
       হৰদত্তৰ এই উদ্যোগৰ বিষয়ে গুৱাহাটীৰ বৰফুকনে তলে তলে চোৰাংচোৱাৰ মুখে সকলো বাতৰি পাই আছিল। কিন্তু হৰদত্তে কি উদ্দেশ্যে নো এইবাৰ দুৰ্গোৎসবটো ইমান ডাঙ্গৰকৈ পাতিছিল, তাৰ সঠিক নাজানিলেও বৰফুকনে নিজৰ মনৰ গোন্ধেৰেই বুজিছিল যে, এই আড়ম্বৰৰ ভিতৰত নিশ্চয় কিবা এটা বেয়া উদ্দেশ্য আছিল। সেই দেখি তেওঁ নলবাৰিৰ বুজৰবৰুৱাক দুৰ্গোৎসবলৈ পোন্ধৰ দিনমান থকাৰ আয়েয়ে মাতি আনি এহাতে প্ৰলোভন আৰু আন হাতে ভয় দেখুৱাই আদেশ কৰিছিল তেওঁ যেন ৰজাৰ ফলীয়া