এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই
তীৰ্থ-যাত্ৰী
কতোবা নিবিড় ঘন নিলগত দেখি ভুঁই প্ৰায়। সুন্দৰ দলিচা যেন শুৱনী প্ৰকৃতি শুবলৈ শান্তিৰ আবাস ভূমি হৰিণা-হৰিণী জুৰি মনোহৰ ঘাঁহ-পাত পাই দুখ অশান্তি বিলই নাই হিংসা দ্বেষ আৰু নাই মানুহৰ কোলাহল। সৰল জীৱন তাৰ সৰু সৰু বন দুষ্ট মানুহৰ কু-মন্ত্ৰণা থৈ দিছে পাৰি নাই চিন্তা সুখত বিভোল। কতোবা গহীন হাবি হিয়া জুৰণিয়া নানা জন্তু পৰিপূৰ্ণ থাকে সুখে তাত কতোবা পুখুৰী আছে মন সুখে খায় প্ৰকৃতিৰ পোহনীয়া পোন! শুৱলা চাৰিওফালে নাই কপটতা দিন বই যায় কঠোৰ স্বভাৱ অতি তাৰ ঘোৰ ঘন বন হাতী, মহ, বাঘ, বৰা, গড়। হিংসুক ভীষণ স্বচ্ছ পানী তাৰ পক্ষী-মাছ কত বৰণীয়া। প্ৰকৃতিৰ ক্ৰিয়া গছে, ঘাহে, শ্যাম জেউতিয়া। তীৰ্থ-যাত্ৰী
