পৃষ্ঠা:তিৰুতাৰ আত্মদান কাব্য.djvu/৯৬

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে

“স্বামীয়ে সইতে আহি সােমালাে বনত॥
“কিন্তু হায়! অভাগীৰ (অদৃষ্ট দোষতে জানাে)
“পতি-সঙ্গ-সুখ তাকো নাপালো নহ'ল!
“পলাই লুকালে নাথ এৰি দুৰ্ভাগীক;
“দময়ন্তী এৰি যেনে সত্যযুগে নল॥
“কাবউ কৰিছোঁ, মিহি, এৰিদে এই অভাগীক;
“জুৰিছে ইমানে, আৰু দুখ কিয় দিয়?
“কাৰো নােহে অপকাৰী অৱলা তিৰুতা,
“ধৰি বান্ধি আজি মােক কি কাৰণে নিয়?
“বনৰ হৰিণী মই, এৰিলে বনত চৰোঁ
“বনে বনে ফুৰি মই কটাও জীৱন;
“নােহে কাৰো অপকাৰ অভাগীৰ পৰা;
“মিছা অত্যাচাৰ মােক কৰ কি কাৰণ?
“এৰিদে বনত, মই গছৰ ডালত বহি
“বনৰ পখীৰ সুৰে সুৰটি মিলাই,
“শােকগীত গাই গাই বনৰ মাজত
“হৃদয়ৰ শোক-তাপ থওঁ আঁতৰাই।